"Cudowny chłopak" opowiada historię małego Augusta Pullmana, niezwykle inteligentnego i zabawnego chłopca , który niestety codziennie musi walczyć z przeciwnościami losu. August, jest posiadaczem niezwykle rzadkiego, zmutowanego genu, z powodu którego ma zdeformowaną twarz i przez który musiał przejść 27 operacji nim skończył 10 lat. Do tej pory otaczany przez rodzinę kochającą go takim, jaki jest, teraz musi zmierzyć się ze światem rówieśników w szkole podstawowej. Spotka się z brakiem akceptacji, złośliwością, brakiem wyrozumiałości czy też zwykłym chamstwem. Pozna jednak czym jest dobroć, przyjaźń i empatia. "Cudowny chłopak" to cudna w swej prostocie historia o przynależności, przyjaźni i pięknie (niekoniecznie tym zewnętrznym). O zwykłych, ludzkich potrzebach, niezależnych od okoliczności w jakich przyjdzie nam żyć. O potrzebie miłości i akceptacji bez względu na uwarunkowania biologiczne i społeczne. Jest to ten typ książki, która skierowana pozornie dla dzieci, niesie wielką mądrość i ładunek emocjonalny również dla starszych odbiorców. Ta pozycja, na czele z "Małym Księciem", "Cudowną Podróżą Edwarda Tulana" oraz "Oskarem i Panią Różą" udowadnia, jak błędnie można ocenić książkę kierując się jej targetem czy okładką, a w tym wypadku - jak błędnie można ocenić człowieka po wyglądzie. No właśnie... przecież wygląd w dzisiejszych czasach to rzecz najważniejsza. Piękno to wartość najwyższa. Kim więc się jest nie posiadając jej? Co więcej, kim jest się będąc p r z e c i w i e ń s t w e m piękna? Dla wielu ludzi nikim. Potworem. Urzeczywistnieniem ich największych lęków, dotyczących ulotności ich własnego uroku. Tak na co dzień czuje się August. Tak traktuje go otoczenie. Jednym z głównych plusów tej książki jest fakt, że czyta się ją niezwykle szybko. Pomimo stosunkowo ciężkiego tematu, historia płynie, a my wraz z nią. Wiadomo, nie jest to historia o setkach wątków i tysiącach zwrotów akcji, ale nie to ważne jest w takich książkach. Dlatego chwała R.J. Palacio że pomimo braku wymienionych elementów, potrafi zaciekawić czytelnika i budować napięcie w wykreowanym przez nią, dziecięcym świecie Auggiego. Autorka prowadzi narrację pierwszoosobową z perspektywy kilku osób. Na samym początku poznajemy Augusta, a następnie kolejne postacie z jego otoczenia począwszy od rodziny po przyjaciół. Nie ukrywam, jest to zabieg, który niejednokrotnie denerwował mnie w wielu pozycjach. W "Cudownym chłopaku" wszystko zostało poprowadzone w sposób, który ani nie wywoływał znudzenia, a psychika bohaterów została określona grubą, czarną kreską, co pozwala czytelnikowi dojrzeć, jak różne mają oni charaktery i motywacje. Język i techniczna strona tekstu praktycznie nie zwróciły na siebie mojej uwagi, ale zdecydowanie pasowały do narracji, jaką prowadził Auggie. Jedno natomiast mogę uznać za wadę. Mianowicie: nie wiedzieć czemu, jedna z postaci opisując wydarzenia ze swojej perspektywy absolutnie nie używała wielkich liter. Konstruowane przez nią wypowiedzi, a raczej sposób mówienia stał się dla mnie tak uciążliwy, że nijak nie mogłam przebrnąć przez rozdziały pisane przez tego bohatera. Ani brak wielkich liter, ani tak infantylny język nie został w żaden sposób uargumentowany, przy czym warto zaznaczyć, że omawiana postać była zdecydowanie starsza od Augusta, budującego poprawne wypowiedzi. Może ktoś z Was wie, co było na rzeczy, bo ja nie byłam w stanie doszukać się żadnego logicznego wytłumaczenia tego stanu rzeczy, a całość wypadała irytująco. Jedną z największych zalet tej pozycji jest fakt, że autorka nie wymaga od nas litości w stosunku do Augusta. Nie upycha w fabułę niepotrzebnych, sztucznych wyciskaczy łez. Przedstawia nagą prawdę o tym, z jakimi przeciwnościami losu i jak wielką niesprawiedliwością spotykają się osoby "piękne inaczej". Bezbłędnie wciela się w postać młodego chłopca, próbującego zrozumieć przyczynę takiego stanu rzeczy i znaleźć uciechę w każdym aspekcie swojego życia. Czy poleciłabym tą książkę? Zdecydowanie. Jest to lektura o dużej wartości intelektualnej, która pozwala spojrzeć na świat w sposób wrażliwszy, bardziej empatyczny. To powinno się cenić. Dla kogo jest ta książka? Cóż, czy zdziwiłabym kogokolwiek, gdybym powiedziała że dla wszystkich? Niezależnie od wieku odbiorcy, przy "Cudownym chłopaku" wzruszy, będzie płakał i śmiał się absolutnie każdy.

Książka, którą przeczytałam jednym tchem. Pomimo, iż nie należę do grona ,, najmłodszych" czytelników, to pokochałam tą opowieść całym serduszkiem. Jest to historia o chłopcu, który pokazał, że wygląd nie pokazuje naszego charakteru, emocji czy serca. Jedynie nasze czyny ukazują innym, kim tak naprawdę jesteśmy. Jest to opowieść, która przedstawia nam przede wszystkim, jak bardzo niektórzy patrzą na innych przez powłokę wyglądu, a wystarczy na jeden mały moment skupić uwagę na coś czego nasz wzrok nie dostrzega. Główny bohater uczy nas, iż nie należy się poddawać, a tak naprawdę trzeba robić to co do nas należy i co sprawia nam przyjemność. Nie określa człowieka liczba znajomych czy najnowsze ubrania, lecz to co ma w sobie, swoim sercu. Auggie Pullman przekazuje nam naprawdę ważną prawdę o życiu. Książka ta jest nie tylko dla najmłodszych, a także dla starszych czytelników. Myślę, że warto zapoznać się z jego historią, gdyż jest ona naprawdę piękna.

Niesamowita opowieść o miłości, samotności a także trudach życia codziennego. W piękny sposób uczy tolerancji. Pokazuje, że każdy przeżywa swoje problemy na własny sposób i nie należy zamykać się przed światem ze swoimi emocjami, bo to pogłębia naszą samotność i ciągnie nas w dół. Jedynie pomoc najbliższych i zaufanie może pomóc przezwyciężyć lęk. Lektura nie tylko dla dorosłych!

Syn przeczytał książkę jednym tchem. Polecam. Książka dla dzieci i dorosłych

Sięgając po książkę „Cudowny chłopak” nie miałam żadnych oczekiwań. Ba, nawet ta książka nie była w moich planach, ale z ciekawości zaczęłam ją przeglądać. I kiedy tylko przeczytałam kilka pierwszych stron już nie mogłam się oderwać. Zarwałam noc, ale nie potrafiłam jej odłożyć na półkę. Nie spodziewałam się, aż tylu emocji. Słowa nie oddadzą moich odczuć. Po prostu każdy powinien sięgnąć po tę powieść. Fabuła książki ma kilku narratorów. Każdy z nich jest w pewien sposób związany z Auggiem. Każdy z nich stanął na jego drodze i odegrał rolę w jego życiu. Jak się okazuje nie tylko oni wpłynęli znacząco na Auggiego, ale on właśnie na nich. Z każdą z tych postaci od razu poczułam ogromną więź. Od pierwszego momentu wzbudzili oni moją sympatię. Książka pokazuje, że osoba, która wkracza w twoje życie choćby tylko na chwilę może je zmienić w najbardziej niesamowity sposób. „Cudowny chłopak” wywołał we mnie wachlarz emocji. Byłam zdumiona okrucieństwem jakie ludzie potrafią zadać drugiej osobie, ale później cieszyłam się i radowałam z dobroci, którą ludzie również potrafią okazać. Ostatnie rozdziały, w których Auggie na zawsze odcisnął piętno wśród swoich kolegów (i w końcu!) zdają sobie oni sprawę, że jest niesamowitym dzieckiem sprawiły, że zalałam się łzami. R.J. Palacio ma niezwykły talent, jej słowa przyciągają czytelnika i pocieszają, jakby to był ciepły koc w zimową noc. Nie chcesz, aby historia się skończyła, chcesz czytać o cudownym, inteligentnym, mądrym, wrażliwym Auggiem, który dla nie jednego dorosłego mógłby być wzorem. Nie będziesz potrafił oderwać się od czytania, będziesz chciał poczuć wszystkie emocje, od wszechogarniającego szczęścia, aż po ogromny smutek. Po przeczytaniu tej książki będziesz chciał stać się lepszym człowiekiem, będziesz chciał naprawiać świat! Jeśli jesteś czytelnikiem, który naprawdę wczuwa się w bohaterów książki, z pewnością docenisz wszystkie uczucia i emocje w niej zawarte. Uważam, że to bardzo wartościowa lektura dobra dla każdego niezależnie od wieku. Sądzę też, że takie właśnie lektury powinny obowiązywać w szkole. Bo „Cudowny chłopak” przekazuje uniwersalne wartości, uczy jak być nie tyle dobrym, co przyzwoitym człowiekiem. Po lekturze zastanowisz się nad ludzką kondycją.