Albert Camus to francuski pisarz, eseista, filozof, dramatopisarz i dziennikarz wywodzący się z Algierii, laureat literackiej Nagrody Nobla. Jest najbardziej znany jako autor parabolicznej powieści „Dżuma”, a także innych, jak „Upadek” oraz „Obcy”, esejów takich jak „Mit Syzyfa” oraz licznych sztuk teatralnych, między innymi „Kaliguli”.
Albert Camus urodził się 7 listopada 1913 roku w Mondovi, obecnie Drean, we francuskiej Algierii. Dorastał w Belcourt – robotniczej dzielnicy Algieru. Po śmierci ojca wychowywała go matka i babcia. Dzięki uzyskanemu stypendium ukończył liceum, a następnie rozpoczął studia na Uniwersytecie Algierskim – studiował literaturę i filozofię. W liceum i na studiach uwielbiał uprawiać sport – trenował piłkę nożną (był bramkarzem w uniwersyteckiej reprezentacji), boks i pływanie. Karierę sportową zakończył atak gruźlicy, który również utrudnił mu studia.
Aby się utrzymać, brał każdą pracę, która wpadła mu w ręce – był korepetytorem, sprzedawcą części samochodowych, a przez jakiś czas pracował też jako asystent w Instytucie Meteorologii. W 1936 roku uzyskał tytuł licencjata z filozofii – kontynuowałby karierę akademicką, gdyby nie kolejny, ciężki atak gruźlicy. Aby wrócić do zdrowia, udał się do sanatorium we francuskich Alpach.
Przez całe życie często podróżował między Algierią a Francją. Pracował jako dziennikarz – najpierw w „Algiers Républicain”, następnie współpracował również z „France-Soir”, a po 1940 roku był jednym z redaktorów „Combat” – konspiracyjnego pisma ruchu oporu, w którym później objął stanowisko redaktora naczelnego.
W połowie lat trzydziestych poglądy polityczne Camusa wykonały zwrot o sto osiemdziesiąt stopni – dołączył wówczas do partii komunistycznej. Zrobił to dlatego, że widział w niej siłę, mogącą zwalczać nierówności między Europejczykami a natywnymi mieszkańcami Algierii. Po wojnie natomiast współorganizował protesty przeciw sowieckiej inwazji na Węgry oraz przeciwko brutalnym pacyfikacjom strajkujących robotników w Polsce, Niemczech i na Węgrzech. Jego krytyka komunizmu był powodem zakończenia bliskiej przyjaźni z Jean-Paulem Sartrem.
W 1942 ukazała się pierwsza powieść Alberta Camusa pod tytułem „Obcy”, książka będąca, zdaniem krytyków, wyrazem myśli filozoficznej bliskiej pisarzowi w tym okresie jego twórczości – filozofii absurdu oraz nihilizmu. W miarę upływu czasu pogląd ten ustąpił miejsca humanizmowi i głębokiej empatii, których przykładem jest kolejna głośna powieść pisarza – wydana w 1947 roku książka pod tytułem „Dżuma”, która na stałe wpisała się do kanonu światowej literatury.
Oprócz powieści, z którymi pisarz jest kojarzony do dzisiaj, Albert Camus pisał również eseje, na przykład „Mit Syzyfa” oraz „Człowieka zbuntowanego”, liczne sztuki teatralne, które często sam reżyserował, między innymi „Kaligulę” i „Stan oblężenia”, oraz nowele, które zostały zawarte w zbiorze „Wygnanie i królestwo”.
Albert Camus jest drugim najmłodszym laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie literatury – otrzymał ją w 1957 roku, w wieku 44 lat. Pisarz zginął w wypadku samochodowym 4 stycznia 1960 roku.