Émil Zola to wybitny francuski pisarz, krytyk literacki i autor sztuk teatralnych, główny przedstawiciel naturalizmu w literaturze, dwukrotnie nominowany do literackiej Nagrody Nobla, którego utwory wywarły ogromny wpływ na światową literaturę XX wieku. Émil Zola jest znany z takich powieści jak „Brzuch Paryża”, „Bestia ludzka” oraz „Germinal”, które są częściami cyklu „Rougon-Macquartowie”. Pisarz jest również autorem wielu opowiadań oraz noweli, między innymi „Fety w Coqueville”, „Ataku na młyn” oraz „Zgonu Oliwiera Becaille’a”.
Émil Zola urodził się 2 kwietnia 1840 roku w Paryżu, ale wychował się w Aix-en-Provence, w południowo-wschodniej Francji. Od dzieciństwa pasjonowała go literatura, a za sprawą swojego szkolnego kolegi, Paula Cézanne’a, zapałał również miłością do malarstwa. W 1858 roku Émil Zola wyjechał do Paryża, gdzie dwukrotnie, i bez skutku, próbował zdać maturę. Mimo niepowodzeń na tym polu zyskiwał coraz większe grono przyjaciół w środowisku artystycznym; wśród jego znajomych znajdowały się taki osobistości jak Édouard Manet, Camille Pissarro oraz Auguste Renoir. Zola wciąż nie tracił nadziei na karierę literacką. Po kilku latach bezrobocia pisarz znalazł pracę w wydawnictwie Hachette, gdzie przez cztery lata pełnił funkcję kogoś w rodzaju dzisiejszego rzecznika prasowego. Wtedy też, mając stałe zatrudnienie, zaczął wieczorami pisać i publikować swoje pierwsze teksty – artykuły prasowe oraz książki.
Pierwsza książka Émila Zoli ukazała się w 1864 roku. Był to zbiór opowiadań pod tytułem „Contes à Ninon”. Niedługo potem zaczęły ukazywać się jego powieści; jeszcze w latach sześćdziesiątych ukazały się drukiem książki „Thérèse Raquin” oraz „Madeleine Férat”, jednak na wielkie powieści naturalistyczne trzeba było poczekać jeszcze parę lat. W międzyczasie Émil Zola, natchniony lekturą książek przyrodniczych i medycznych, zaczął pracować nad samą koncepcją, jak sam ją nazwał, „powieści eksperymentalnej” . Pierwszymi powieściami napisanymi w duchu naturalizmu były wydane w pierwszej połowie lat 70. XIX wieku książki „Brzuch Paryża”, „Zdobycz” oraz „Grzech księdza Mouret”, stanowiące jedne z pierwszych części dwudziestotomowego cyklu powieściowego „Rougon-Macquartowie. Historia naturalna i społeczna rodziny za Drugiego Cesarstwa”, którego ostatnia część pod tytułem „Doktor Pascal” ukazała się w 1893 roku. Wśród innych znanych dzieł Émila Zoli znajdują się takie tytuły jak „Les Quatre Évangile” oraz „Trzy miasta”. Grupa literacka skupiona wokół Zoli, znana jako grupa medańska, wydała również znany zbiór opowiadań pod tytułem „Wieczory medańskie”, w którym znajduje się jego opowiadanie pod tytułem „Atak na młyn”, a także opowiadania takich pisarzy jak Guy de Maupassant oraz Henry Céard.
Émil Zola parał się również krytyką literacką oraz dziennikarstwem politycznym, jego zaangażowanie w tak zwaną „aferę Dreyfusa” w postaci słynnego listu „Oskarżam…!”, który ukazał się na łamach czasopisma „L’Aurore”, sprawiło, że Émila Zolę skazano na rok więzienia i grzywnę, przez co był zmuszony szukać schronienia w Wielkiej Brytanii. Wrócił do Francji po 11 miesiącach.
Émil Zola zmarł 29 września 1902 roku w Paryżu, w wyniku zatrucia czadem.