Faustyna Kowalska była polską zakonnicą należącą do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, mistyczką i wizjonerką, która została ogłoszona świętą Kościoła katolickiego. W latach 1934-1938 spisywała ona swój „Dzienniczek”, w którym relacjonowała swoje duchowe przeżycia związane z wizjami Jezusa Chrystusa, jakich doświadczała. Siostra Faustyna była gorliwą głosicielką Bożego Miłosierdzia.
Święta siostra Maria Faustyna Kowalska urodziła się 25 sierpnia 1905 roku w Głogowcu nieopodal Kutna w rodzinie rolniczej. Ochrzczona została imieniem Helena. Uczyła się w szkole podstawowej zaledwie przez trzy lata, a następnie została wysłana do pracy jako służba u zamożnych rodzin.
Powołanie do życia zakonnego Kowalska poczuła bardzo wcześnie, bo już jako siedmiolatka. Przez długi czas jej rodzice nie zgadzali się z jej wyborem i dopiero kilkanaście lat później dane jej było wyjechać do Warszawy, by wstąpić do klasztoru. Sprzeciwiła się tym samym woli rodziców, ale wiedziała, że nie może postąpić inaczej – ukazał się jej bowiem umęczony Jezus i polecił jej, by oddała swoje życie Bogu. Po wielu odmowach i konieczności zarobienia pieniędzy na posag w 1925 roku została w końcu przyjęta do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, a kilka miesięcy później otrzymała habit, przyjmując jednocześnie imiona Maria Faustyna. Śluby wieczyste złożyła w 1933 roku w Krakowie.
W ciągu swojej kilkunastoletniej posługi siostra Faustyna mieszkała w Krakowie, Warszawie, Płocku i Wilnie. W zakonie zajmowała się głównie ogrodem, pracowała także w kuchni. Do roku 1931 jej życie nie różniło się znacząco od tego, jakie wiodły inne siostry zakonne. Zmieniło się to jednak, gdy 22 lutego doznała pierwszej wizji Jezusa Miłosiernego. Wówczas to polecił jej On namalowanie obrazu z Jego wizerunkiem oraz podpisem „Jezu, ufam Tobie”. Wkrótce Chrystus nakazał też, by ustanowione zostało święto Miłosierdzia Bożego w pierwszą niedzielę po Wielkanocy, a także poinstruował ją, jak odmawiać Koronkę do Miłosierdzia Bożego.
„Dzienniczek”, stanowiący zapis jej wizji i przeżyć duchowych, powstawał przez kilka lat w Wilnie i Krakowie. Do jego napisania została nakłoniona przez samego Jezusa za pośrednictwem spowiedników, księdza Michała Sopoćki i ojca Józefa Andrasza. Składa się on z siedmiu zeszytów, w których nie ma żadnych zmian, skreśleń czy poprawek. Pomimo braku wykształcenia siostry Faustyny, jej słowa – a także przytaczane przez nią słowa Chrystusa – zapisane są w sposób jasny, klarowny i niezwykle plastyczny. Od pierwszego wydania w 1981 roku „Dzienniczek” został przetłumaczony na wiele języków i co roku ukazuje się jego nowa edycja.
W roku 1934 spod pędzla malarza Eugeniusza Kazimirowskiego wyszedł obraz „Jezu, ufam Tobie”, którego namalowanie wedle wskazówek Faustyny zlecił ksiądz Sopoćko. Obecnie oryginał można oglądać w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Wilnie.
Siostra Faustyna Kowalska cierpiała na przewlekłą gruźlicę, przez co wiele czasu spędziła w szpitalach. W 1937 roku dokonało się u niej cudowne uzdrowienie, jednak choroba powróciła, jako że sama Faustyna traktowała ją jako zadośćuczynienie za grzechy. Zmarła 5 października 1938 roku w wieku 33 lat. Została beatyfikowana w 1993 roku, a kanonizowana siedem lat później przez papieża Jana Pawła II.