Juliusz Słowacki był wybitnym polskim poetą, dramaturgiem i epistolografem epoki romantyzmu. Jest uważany za jednego z trzech, obok Adama Mickiewicza i Zygmunta Krasińskiego, Wieszczów Narodowych. Jego twórczość poruszała tematy walki narodowowyzwoleńczej, mesjanizmu polskiego i przeszłości narodu polskiego, która doprowadziła do jego zniewolenia.
Słowacki urodził się 4 września 1809 roku w Krzemieńcu (obecnie na Ukrainie), w rodzinie o korzeniach szlacheckich, pieczętującej się herbem Leliwa. Ojciec, Euzebiusz, profesor literatury, oraz matka, Salomea, od najmłodszych lat kształtowali w Juliuszu miłość do twórczości pisarzy klasycystycznych. Jako młody mężczyzna dzięki koneksjom matki zdołał zawrzeć liczne znajomości z przedstawicielami elit intelektualnych z kręgu Cesarskiego Uniwersytetu Wileńskiego. W tym czasie poznał m.in. Adama Mickiewicza.
W latach 1825-1828 Słowacki studiował prawo w Wilnie. Rok później przeprowadził się do Warszawy, gdzie został zatrudniony jako aplikant w Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu. W 1830 roku miał miejsce jego debiut literacki – w roczniku „Melitele” anonimowo opublikował powieść poetycką „Hugo”.
W czasie powstania listopadowego pracował w Biurze Dyplomatycznym księcia Adama Jerzego Czartoryskiego. W marcu 1831 udał się do Drezna, a w lipcu z misją dyplomatyczną ruszył w podróż do Paryża. Następnie na pokładzie statku wypływającego z Calais dotarł do Londynu. W 1832 wrócił na kontynent i osiedlił się w Szwajcarii, w Pâquis nad Jeziorem Genewskim. Tam poświęcił wiele czasu na tworzenie – powstały wtedy trzy tomy „Poezji”, a także jedno z najbardziej znanych dzieł poety, dramat romantyczny „Kordian”, który ukazał się w 1834 roku.
Liczne wycieczki i długie wyprawy po alpejskich szlakach zaowocowały wieloma wierszami oraz poematem miłosnym „W Szwajcarii”. W Genewie, do której dotarł u kresu wojaży, napisał też tragedię zatytułowaną „Balladyna”.
W 1836 roku opuścił Szwajcarię i udał się do Włoch, gdzie w Rzymie poznał Zygmunta Krasińskiego. Poeci zapałali do siebie ogromną sympatią, a Krasiński stał się pierwszym krytykiem twórczości Słowackiego. Kolejne podróże pisarza objęły Grecję, Egipt, Palestynę i Syrię. Ostateczne wrócił jednak do Paryża, gdzie osiadł na stałe. Tam powstały kolejne wielkie dzieła, między innymi „Testament mój”, bodaj najbardziej znany utwór poetycki, który wyszedł spod jego pióra.
W Paryżu dołączył do Koła Sprawy Bożej, sekty religijnej popularnej wśród polskich emigrantów, do której należał także Adam Mickiewicz. Opuścił ją jednak po niespełna półtora roku z powodu rozbieżności światopoglądowych.
Po wybuchu powstania wielkopolskiego w 1848 postanowił wyruszyć do Poznania, by wesprzeć rodaków w walce. Nigdy tam jednak nie dotarł; pobyt w Polsce stał się jednak pretekstem do ostatniego spotkania z matką, do którego doszło we Wrocławiu.
Juliusz Słowacki zmarł na gruźlicę w Paryżu 3 kwietnia 1849 roku, w wieku zaledwie 40 lat. Pochowany został na Cmentarzu Montmartre. W 1927 roku szczątki poety, na polecenie marszałka Józefa Piłsudskiego, zostały ekshumowane i przetransportowane do Polski, a następnie złożone w Krypcie Wieszczów Narodowych na Wawelu, obok Adama Mickiewicza.