Władysław Reymont to jeden z najbardziej wybitnych i zasłużonych dla polskiej literatury powieściopisarzy i nowelistów epoki Młodej Polski, autor książek „Ziemia obiecana”, „Wampir” oraz „Komediantka”, a także laureat literackiej Nagrody Nobla z 1924 roku za czterotomową powieść „Chłopi”.
Władysław Reymont urodził się jako Stanisław Władysław Rejment 7 maja 1867 roku we wsi Kobiele Wielkie koło Radomska. Młodość Stanisława Reymonta jest niezwykle barwna i obfitująca w ciekawe epizody – od krawiectwa, przez żywot wędrownego artysty i sprzedawcy dewocjonaliów, po udział w seansach spirytystycznych.
Po przyjeździe do Warszawy Władysław Reymont kształcił się w zakładzie krawieckim i uczył się w Warszawskiej Szkole Niedzielno-Rzemieślniczej – został wydalony z Warszawy przez rosyjskie służby pod podejrzeniem uczestniczenia w strajkach robotniczych w Łodzi. Skierowano go do domu, do rodziców, skąd niedługo potem uciekł.
Około 1884 roku grywał pod pseudonimem „Urbański” w wędrownej trupie teatralnej, po kilku miesiącach znużony życiem wędrownego, ubogiego artysty podjął pracę urzędnika przy budowie Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. Wtedy, po kilku miesiącach pracy, poznał niemieckiego profesora, który wprowadził go w świat spirytystów – rzucił pracę na kolei i pojechał do Częstochowy, gdzie uczestniczył w lokalnych seansach spirytystycznych. Długo jednak w Częstochowie nie został – opuścił miasto zaraz po utracie wiary w nadprzyrodzone zdolności medium, z którym współpracował profesor; te doświadczenia opisał między innymi w utworze „Wampir”. Do Warszawy wrócił w 1893 roku, wtedy też rozpoczął swoją działalność literacką.
Władysław Reymont zadebiutował w 1892 roku – pracował wtedy jako korespondent-reportażysta warszawskiego czasopisma „Głos”, a jego nowele były drukowane na łamach krakowskiej „Myśli”. Przez kolejne dwa lata spod pióra pisarza wypłynęło siedemnaście opowiadań, które zostały zebrane w zbiorze pod wspólnym tytułem „Spotkanie”. Następne utwory nawiązywały do jego doświadczeń z pracy wędrownego aktora, których przykładem jest powieść „Komediantka”, natomiast w 1895 zaczął pracować nad jednym ze swoich największych utworów – „Ziemią obiecaną”.
Po wydaniu „Ziemi obiecanej” Władysław Reymont zasiadł do pisania swojego największego życiowego dzieła – epopei „Chłopi”, dzięki której pisarz zyskał międzynarodową sławę oraz uznanie krytyków literackich. Powieść jest uznawana za dzieło dokumentujące ludowe zwyczaje, przesądy, jak również wiejski, rodzinny rytm życia. Za powieść „Chłopi” w 1924 roku Władysław Reymont został uhonorowany Nagrodą Nobla w dziedzinie literatury.
Pisarz był zaangażowany w życie społeczne i kulturalne – był jednym ze współtwórców pierwszej polskiej spółdzielnie kinematograficznej oraz działał w komitetach społecznych i obywatelskich. Zmarł 5 grudnia 1925 roku w Warszawie.