Paulo Coelho w 1947 roku w Rio Jeniro. Już jako dziecko wykazywał się talentem pisarskim, w szkole podstawowej wygrywał konkursy literackie i poetyckie. Rodzice małego Paula chcieli, aby ten został inżynierem, ale zdecydowanie się temu sprzeciwiał. Bunt wobec oczekiwań rodziców odebrali jako jako przejaw choroby psychicznej, przez co kilka razy był przez nich umieszczany w szpitalu psychiatrycznym. Wkrótce po tym rozpoczął pracę, jako dziennikarz i związał się z jedną z grup teatralnych które w owym czasie w Brazylii postrzegane było jako szerzące niemoralność i zepsucie. Rodzice Paulo przerażeni jego zainteresowaniami ponownie umieścili go w klinice dla psychicznie chorych, ale po tym jak lekarz orzekł, że chłopak nie cierpi na żadne schorzenie psychiczne, wypisał go ze szpitala. Coelho na krótko powrócił do studiów inżynierskich ale po pewnym czasie ponownie je przerwał i powrócił do teatru, gdzie zaczął docierać ruch hipisowski. To był czas, w którym Coelho poddał się nowej modzie. Nosił długie włosy, próbował narkotyków i nie nosił dowodu, co było przejawem buntu wobec wojskowego reżimu, jaki ówcześnie panował w Brazylii.

W trakcie jego fascynacji ruchem hipisowskim, poznał Raula Seixasa, muzyka rockowego, który zamówił u Coelho kilka tekstów do swoich autorów. Ich współpraca trwała do 1976 roku i była dla Paula źródłem pierwszego znaczącego zarobku. W 1973 roku wraz z Raulem przystąpił do Stowarzyszenia Alternatywnego, które sprzeciwiało się kapitalizmowi, broniło praw jednostki i parało się czarami. Te doświadczenia po latach opisał w książce Walkirie. Na jego twórczość bardzo wpłynęło jedno z wydarzeń, które omal nie skończyło się dla pisarza śmiercią. Razem z Raulem rozpoczęli serię satyrycznych historyjek, odnoszące się do idei wolności i kolportowali je w postaci ulotek. Dyktatura uznała je za działalność wywrotową i umieściła mężczyzn w areszcie. Raula szybko zwolniono, a Paul, który został uznany za prowodyra akcji. Wypuszczono go, ale po dwóch dniach ponownie schwytano i umieszczono w ośrodku tortur, a przed śmiercią ustrzegły go wcześniejsze wizyty w szpitalu psychiatrycznym. Uznano go bowiem za osobę zaburzoną i sądzono jak chorego i ostatecznie wypuszczono. Po tych wydarzeniach Paulo postanowił wieść spokojne życie. Zatrudnił się w firmie fonograficznej Polygram, gdzie poznał swoją pierwsza żonę, z którą w 1977 roku przeprowadził się do Londynu. Po roku ponownie wrócił do Brazylii, rozwiódł się z żoną i dwa lata później poślubił swoją obecną żonę.

Jego pierwsze literackie próby obyły się bez echa. W 1986 roku wyruszył na pielgrzymkę śladami Santiago de Compostela w Hiszpanii, dzięki czemu znowu zbliżył się do wiary katolickiej. To właśnie ta wędrówka zainspirowała go do napisania jednej z jego najbardziej znanych powieści Pielgrzym (1987). Jego kolejne powieści Alchemik, Największy dar oraz Brida.

Ta ostatnia powieść przyniosła mu największy rozgłos, a jego książkami zaczęli się interesować wydawcy zza granicy. Po ukazaniu się jego powieści w USA, Coelho zdobył międzynarodową sławę. Jego książki zostały przetłumaczona na ponad pięćdziesiąt tysięcy języków i sprzedały się na świecie w ilości ponad sześćdziesięciu milionów egzemplarzy.

Pisarz angażuje się w działalność charytatywną i wspiera organizacje walczące o prawa człowieka.

Kolejność wydania w Polsce:

Alchemik (1995)

Piąta góra (1998)

Podręcznik wojownika światła (2000)

Weronika postanawia umrzeć (2000)

Demon i Panna Prym (2002)

Jedenaście minut (2001)

Pielgrzym (2003)

Zahir (2004)

Jedenaście minut (2004)

Zahir (2005)

Na brzegu rzeki Piedry usiadłam i płakałam (2007)

Listy miłosne proroka (2007)

Brida (2008)

Największy dar (2009)

Być jak płynąca rzeka (2009)

Zwycięzca jest sam (2009)

Walkirie (2010)

Alef (2011)

Rękopis znaleziony w Akce (2012)

Zdrada (2014)

Szpieg (2016)

Hipis (2018)