Koniec świata doczesnego i tajemnice życia przyszłego. Część 2

Niebo, które widzimy, i ziemia, którą zamieszkujemy, są przystankiem w podróży, namiotem rozbitym na jeden dzień, cieniem lepszego świata. Nasze przeznaczenie jest tajemnicą, której sam rozum nie wyjaśni. Wiara jednak unosi nasze myśli, umacnia odwagę, rozpala nadzieję. Mówi nam: nie bój się, nie zginiesz na krętej i niepewnej drodze. Nawet jeżeli stracisz wiele lat, jest nowe życie, którego obecne jest tylko odbiciem i obrazem. Jako pielgrzymi i wygnańcy, mieszkamy teraz pod namiotami: ale w przyszłym życiu odnajdziemy stałe miejsce zamieszkania, które da nam PAN. Głupcem jest ten, kto nie rozumie nic z naszego przeznaczenia i nadziei - a naszym przeznaczeniem jest posiadanie Boga i życie wieczne. Zamieszkanie z Nim w cudownym miejscu, w którym nie ma cierpienia, w którym kosztuje się wielości i obfitości dóbr, a które potocznie nazywamy niebem. Mówiąc o Sądzie Ostatecznym, który pewnego dnia nadejdzie, Jezus ustanawia równość między usprawiedliwieniem a potępieniem między długością trwania chwały sprawiedliwych i długością kary bezbożnych. I pójdą ci na mękę wieczną, sprawiedliwi zaś do życia wiecznego (Mt 25,46). Jeśli więc życie wieczne nie ma żadnego ograniczenia w czasie, to i śmierć wieczna będzie również trwać bez końca. Wierzymy, że Bóg pragnie zbawienia wszystkich ludzi i, jeśli tylko człowiek w Nim trwa, nie odmawia On nikomu owoców Odkupienia. Bóg nie stworzył piekła z własnej woli, przeciwnie, wykorzystuje całą swą mądrość, używa wszelkich forteli swej czułości i czyni wszystko, co w Jego mocy, by oszczędzić nam tego nieszczęścia.