Pierwsza osoba liczby pojedynczej

Sam autor jak i ta książka jest całkowicie poza moją bezpieczną strefą bo literatura piękna, faktu, poezja i biografie mnie przerażają. O samym autorze dowiedziałam się właściwie dość niedawno i bardzo mnie zaciekawił. Znajdziecie raczej dość sporo rad by nie zaczynać przygody z twórczością autora od tej konkretnej pozycji i to jest okej, jednak uważam, że jest to mocno indywidualna sprawa. * Każdy z rozdziałów był poświęcony innemu tematowi oraz problemowi. Murakami ma jednak dość lekki i przyjemny styl pisania, który sprawia wrażenie przyjacielskiej pogawędki i podzielenie się swoim zdaniem. Nie jeden raz zadziwił mnie tym jak idealnie określił i opisał swój stan, który jest zbliżony do mojego. Otwarcie przyznaje się do swoich błędów czy dość narcystycznych (nie wiem czy właśnie tego słowa chcę użyć) zachowań jednocześnie uczulając by zwracać na to uwagę. * Przez połowę lektury udało mi się zapomnieć o informacji, że w książkach autora znajdują się elementy nierealistyczne. Pisał na tyle przekonująco, że właściwie mimo, iż pewne elementy kłóciły mi się z logiką to mu wierzyłam. Największy problem miałam z poezją zawartą w rozdziałach, ponieważ zwykle kompletnie jej nie rozumiem. * „Pierwsza osoba liczby pojedynczej” niesie ze sobą wiele wartości, a sam Haruki Murakami jest bardzo ciekawy. Mimo lekkiego pióra autora skłania do myślenia oraz zastanowienia. Jeszcze nie teraz, ale na pewno sięgnę po pozostałe książki Murakamiego i myślę, że sami również możecie spróbować bo jest to ciekawa przygoda.

Premiera już 12.11.2020 „Pierwsza osoba liczby pojedynczej” Haruki Murakami Dziś przychodzę do Was z recenzją najnowszego zbioru opowiadań Pana Murakami’ego. Po raz pierwszy w swojej twórczości autor umiejscowił w swojej książce krótkie pieśni (tamka- jest to jedna z najstarszych form poezji japońskiej o specyficznej budowie) o miłości. W swoich rozważaniach skupia się na przeszłości. Analizuje on podejmowane przez siebie decyzje czy były właściwe. Wspomina czasy studenckie, byłe partnerki. Widać, że jest ogromnym fanek muzyki której motyw przywołuje wielokrotnie. Nie wyobrażam sobie, że któregoś z opowiadań mogłoby zabraknąć… Wszystkie one pomimo iż są osobnymi bytami tworzą jedną spójną historię. Podczas lektury książki natknęłam się na wiele myśli, które bardzo do mnie przemówiły. Pozwolę sobie zacytować niektóre z nich: *”Zakochanie się w kimś przypomina chorobę psychiczną, której nie pokrywa ubezpieczenie […]”, * ”[…] wszystko co ma jakąś wartość na tym świecie, trudno jest osiągnąć.”, * „Ta scena w jednej chwili wyraźnie utrwaliła się na papierze fotograficznym mojego serca.”, * „Kim mógł być ten ktoś w lustrze, jeżeli nie był mną?”. Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością Tegoż autora. Osobiście jestem troszkę skonsternowana. Z jednej strony wyczuwalne jest dobre pióro oraz ogromny talent pisarza. Książkę czyta się naprawdę szybko. Z drugiej zaś strony momentami mam wrażenie, że niektóre sytuacje przedstawione w książce trącają o absurd. Nie jest to łatwa literatura i nie wiem czy do końca do mnie przemawia. Może nie jest to też dobry pomysł aby zaczynać akurat od tego dzieła…