Luonto

"Nie wiecie nic o świecie, w którym żyjecie. Nic się dla was nie liczy, prócz waszej wygody, waszego gatunku, waszego przetrwania. Byliście stworzeni jako ostatni, a chcecie być pierwszymi." "Luonto" skończyłam bardzo szybko. Ledwo zaczęłam, a już kończyłam ostatnią stronę. Rzadko spotyka się książki, które poruszają tak drażliwy temat jak ekologia. Zazwyczaj żaden z pisarzy belerystki, a tym bardziej książek młodzieżowych nie pochyli się nad takim tematem, który dla niektórych wydaje się nudny i wyolbrzymiony, a taki nie jest. Po co poruszać takie tematy w książkach, które powinny w jakiś sposób oderwać nas od rzeczywistości i się odciąć? Po to żeby ludzie zaczęli zauważać jakie piekło zgotowali naszej planecie - roślinności, zwierzętom, a przy okazji sobie samym. Dzięki temu co ukazała pisarka w "Luonto" zdobyła moje serce. Zważając na to co obecnie dzieje się na świecie, jak bardzo świat podupada to jest książka dla dzisiejszej społeczności, która widzi tylko czubek własnego nosa i nic po za nim. Cieszę się, że w końcu ta powieść trafiła w moje ręce, mimo łez, które przelałam i tej okrutnej zawartej prawdy. Czasem lepsza jest gorzka prawda niż słodkie kłamstwo. Samo też połączenie fantastyki z rzeczywistością jest dla mnie bardzo ciekawym połączeniem. Z tego powodu też musiałam zakupić tą książkę. Sami bohaterowie byli także ciekawi i urzekający, a ich koniec wydusił ze mnie ogrom łez. Świat niestety nie jest sprawiedliwy, a ta historia to ukazuje doskonale. Pani Melissa Darwood wykonała świetną robotę ❤️ dziękuję za "Luonto", będę je polecać każdemu, aby pochylili się nad losem naszego Domu, naszej Ziemi.

Nastoletnia Chloris została wysłana na wakacje do Cioci na wieś, ale tam jest odcięta od Internetu i żyje praktycznie na od ludzi. Rodzice za bardzo się nią nie interesują są fizykami a imię Chloris dostała na część pierwiastka. Podczas spaceru dziewczyny po lesie dochodzi do trzęsienia ziemi. Gdy Chloris już myśli, że za chwilę zginie, ratuje ją homanil. Jest nim dwudziestoletni Gratus, który zabiera dziewczynę do Luonto. Luonto jest to wioska znajdująca się poza Ziemią, lecz nie maja tam wstępu ludzie. Homanile potrafią z człowieka zmienić się w zwierzę. Gratus jest orłem. W Luonto Żyje się w zgodzie z naturą. Nie spodziewałam się czegoś takiego po tej książce. Niby fantastyka a jednak porusza taką część tematu jak dbanie o środowisko. Autorka pokazała nam przykłady jak ludzie, jak my zanieczyszczamy to środowisko, już nie mówię tylko o wyrzuceniu śmieci czy nawet ich tam nie segregowaniu. Tu chodzi o coś więcej, tu chodzi o to, w jaki sposób są traktowane zwierzęta, które później są przeznaczone na mięso, o to jak dbamy o roślinność a raczej jak nie dbamy o tą roślinność. Książka napisana jest rewelacyjnie. Historia nie mówi tylko i wyłącznie o dbaniu o otoczenie, ale również jest Wątek miłosny i wiele zaskoczeń. Autorka ukazuje wszystko w taki sposób, że nie sposób przerwać czytanie. Po przeczytaniu książki bardzo ciężko będzie przejść obojętnie obok tematu, który porusza. Gorąco polecam.