Ognie niebios

Cykl Koło czasu jest jednym z najbardziej znanych, co jakiś czas dzieła Roberta Jordana zostają wydane podobnie w bardzo atrakcyjnej oprawie. Robert Jordan był wybitnym twórcą lubującym się w fantastyce. Stworzył świat, który jest wybitny, rozległy i wyjątkowy, chociaż nie został przez autora ukończony, obecnie liczy czternaście tomów. Robert Jordan zmarł, a ukończenia Koła Czasu podjął się kolejny wybitny twórca Brandon Sanderson. „Ognie niebios” to piąta część cyklu Koło Czasu, dzieje się z nim wiele, w końcu to kolejny grubasek liczący sobie ponad tysiąc stron. Znajdziemy w nim nieuchronne widomo tej Ostatecznej Bitwy, na którą my czekamy, jednak Smok Odrodzony z pewnością nieco mniej. Taka presja potrafi mocno podciąć skrzydła i przygnieść, kiedy tak wiele chce i powinno się zrobić. Rand ukrywa się w zakazanym mieście Rhuidean na Pustkowiu Aiel, co ciekawsze swoje własne plany zachowuje dla siebie, nie dzieli się z nimi z przyjaciółmi. To wszystko jest wręcz na wagę złota, zło nie śpi i zbiera własne siły. Rahvin nawiązuje własne sojusze, spotyka się z Sprzymierzeńcami Ciemności, a wszystko po to, aby zadać ostateczny cios Smokowi Odrodzonemu. Czy mu się to powiedzie? Czy Czarny się obudzi? „Ognie niebios” utrzymują wysoki poziom, a autorowi udało się podtrzymać czytelnicze zainteresowanie, pomimo tylu tomów, jednak chętnie wracam do historii Smoka Odrodzonego. Nie umknęło mojej uwadze to, że nie „spotkałam” w książce Perrina, ciekawił mnie ten wątek i miałam nadzieję, że uda mi się dowiedzieć, czegoś nowego. Nic straconego, może w kolejnej części uda się to zrobić. Robert Jordan potrafił mnie zaskoczyć kilka razy nagłym zwrotem akcji, co oceniam na duży plus. Dzieje się wiele i są to ważne wydarzenia, które potrafiły mi w głowie namieszać. „Ognie niebios”, jak i całe Koło Czasu to przede wszystkim niebanalne postacie i bogato rozrysowany świat, w którym chce się przebywać jak najdłużej.

Ognie niebios to kolejny, bardzo dobry tom cyklu Koło Czasu, liczący ponad 1100 stron. W książce śledzimy głównie trzy wątki: Randa, Min oraz Nynaeve z Elayne. Jak się łatwo domyślić, najwięcej dzieje się w pobliżu Smoka Odrodzonego, który coraz lepiej odnajduje się w swojej roli, zmienia się i musi się zmagać z wieloma nowymi, jak i starymi wyzwaniami. Natomiast dwa pozostałe wątki są chwilami, jak na mój gust, zbyt przegadane i spokojnie można byłoby je skrócić. Wiele rozdziałów, szczególnie z Nynaeve i Elayne, nie wnosiło bowiem zbyt wiele nowego do fabuły, świata przedstawionego, czy kreacji bohaterek. Ponadto, w całej książce autor bardzo często porusza wątki miłosne, co jest przyzwoite, co nie itp., które w mojej ocenie zbyt mocno zdominowały niektóre rozdziały. Nie twierdzę, że są to niepotrzebne wątki, jak najbardziej powinny być, ale autor chwilami zbyt często poświęcał im dużo czasu. W piątym tomie nie mamy jednego, wielkiego wydarzenia, choć zakończenie jest bardzo interesujące i wiele się w nim dzieje. Ognie niebios można zatem określić jako kolejny etap umacniania władzy przez Randa, ale również pierwsze poważne konfrontacje z Przeklętymi. W książce znów znajdziemy znakomitą kreację świata, która kolejny raz mnie niesamowicie urzekła. Mnogość różnych wątków, imion i wydarzeń w całej historii jest ogromna, więc jestem pełen podziwu dla Roberta Jordana, że wszystko bardzo dobrze połączył się ze sobą w spójną całość. Żałuję tylko, że autor w Ogniach niebios jedynie raz, czy dwa wspomina o losach Perrina, ale domyślam się, że było to podyktowane zbyt dużą liczą różnych historii obecnych w tym tomie. Mam nadzieję, że w Triumfie chaosu będzie więcej jego przygód. Ognie niebios to kolejny bardzo dobry tom cyklu Koło Czasu. Znów dużo się dzieje i to na wielu płaszczyznach, zaś końcówka nie pozwala się oderwać od książki. Chwilami jednak niektóre rozdziały wydają się być troszkę zbyt przegadane, w szczególności te dotyczące Nynaeve i Elayne.