Ropuszki

"W duchu pękałam ze śmiechu. Oto ja. W jednej chwili naczynie na błogosławieństwo bóstwa, w drugiej — niańka rzygającego szczeniaka. Życie Dory Wilk w jednym obrazku. Nie zamieniłabym go na żadne inne". * Szukacie prezentu idealnego dla fanów twórczości Pani Jadowskie ... No to już nie musicie! Jeśli nie mają jeszcze "Ropuszek" ???? to trzeba to zmienić w trybie natychmiastowym. * Wyjątkowo nie opowiem wam o fabule książki... Napisać coś konkretnego o 21 opowiadaniach jest niewykonalne w jednym, czy nawet trzech postach. Zwłaszcza że są one naprawdę różnorodne — krótsze liczące zaledwie kilkanaście stron czy dłuższe na ok. 100, jedne ociekają humorem, inne akcją. Jednak... * Naturalnie niektóre opowiadania podobały mi się bardziej ("Moje wielkie wilcze wesele" czy Miłość za grobową deskę ????" były po prostu fantastyczne), z innymi polubiłam się mniej (np. "Misja Apokalipsa" nie przypadła mi do gustu). * Wszystkie opowiadania w jakiś sposób dopełniają fabułę znaną z Heksalogii, zachwycają dobrze znanym fanom autorki humorem i przez te grubo ponad 700 stron pozwalają powrócić do znanych i uwielbianych (przynajmniej przeze mnie) bohaterów. * Nie zaskoczę też pewnie nikogo, że "Ropuszki" od wydawnictwo sqn zachwycają wizualnie. Obrazki przedstawiające scenki z treści opowiadań, indywidualne grafiki rozdzielające opowiadania oraz wykres z kolejnością czytania skutecznie uprzyjemniają czytanie. * "Ropuszki" to książka idealna dla osób, które tęsknią za magią i humorem, który zawsze towarzyszą perypetią Dory i jej przyjaciół . Jednak myślę, że są też fajną opcją dla osób, które dopiero zaczynają przygodę z Thornem (są po pierwszym czy drugim tomie serii) i wolą czytać wszytko chronologicznie. * Zbiorek oceniam na 9/10, uważam za genialny dodatek to kolekcji książek P. Jadowskiej i z pewnością jeszcze nie raz do niego wrócę.

Kolejny bardzo dobry zbiór autorstwa Anety Jadowskiej. Jest to idealna pozycja dla tych, co tęsknili za Thornem i jej mieszkańcami. Tym razem to nie zawsze Dora jest główną bohaterką. Do głosu dochodzą też inni bohaterowie. Część opowiadań została już kiedyś opublikowana, ale w tym zbiorze znajduje się też kilka nowych. Chociaż książka liczy sobie prawie 800 stron, to zupełnie nie miałam poczucia, że to za dużo. Nie wszystkie opowiadania interesowały mnie w równym stopniu, ale każde było bardzo dobrze napisane. Miłym dodatkiem, tak jak i w poprzednich książkach autorki, są ilustracje Magdaleny Babińskiej. Nowe wydanie „Ropuszek” zdecydowanie jest książką wartą polecenia.

Przyznaję, że jak dowiedziałam się, że to prawie 800 stron opowiadań trochę się wystraszyłam bo rzadko sięgam po takie cegiełki. Na ogół przy takich dłuższych książkach po jakimś czasie zwyczajnie zaczynam się męczyć, ale tutaj na szczęście nie miałam takiego problemu. Co więcej, aż mi przykro że ją skończyłam. W te kilka dni zdążyłam się przyzwyczaić do wieczorów z Ropuszkami i teraz jakoś tak dziwnie i pusto bez nich. Im dłużej czytałam tym bardziej utwierdzałam się w tym, że uwielbiam nawet poboczne postaci z książek Jadowskiej. Cieszę się bardzo z opowiadań z Szelmą, Bogną, Aliną czy Babcią w roli głównej. Każda z nich ma swój wyjątkowy charakter, szczerze mówiąc mogłabym o każdej z tych postaci przeczytać oddzielną serię. Znalazło się tutaj też kilka opowiadań z Katią. W książkach które do tej pory przeczytałam nie miałam okazji się nią nacieszyć a jest cudowną bohaterką. Najpierw sięgnęłam po heksalogię, później po serię o Nikicie i Ropuszki były moim powrotem do Dory. O dziwo teraz jak mam porównanie to stwierdziłam, że jednak od Dory wolę Nikitę. Niektóre opowiadania były dłuższe (koło 100 stron), a inne miały zaledwie kilkanaście także każdy znajdzie coś dla siebie. Moim ulubieńcem jest chyba najdłuższe, wesele Olafa i Inge. Te krótsze na końcu książki najmniej mi podeszły ale nie psują ostatecznej oceny. No i najważniejszy zarzut do pani Jadowskiej: gdzie jest Baal?! Liczyłam, że w tej cegiełce pojawi się na trochę dłużej niż 5 sekund ale jak się nie ma co się lubi.. Oczywiście 5/5 gwiazdek!

„Ropuszki” Anety Jadowskiej to zbiór opowiadań ze świata Thorinu, a to sprawiło, że nie mogłam się doczekać, aby złapać książkę w swoje dłonie i zacząć ją czytać. Obserwując okładkę, czytając zapowiedź nie spodziewałam się, aż takiej zabawy i tylu stron rozpusty, które przygotowała dla czytelników autorka. Tak, to była przyjemność w najczystszej formie. Toruń jest miejscem, w którym mieszkają dziwne osobowości, różne istoty, o których istnieniu zwykli ludzie nie mają pojęcia. Anioły, elfy, wampiry, czy demony to tyko niewielka część tych istot, które żyją w tym miejscu. Właśnie, dlatego, kiedy tylko mogę wracam do tych książek Anety Jadowskiej, szukam Dory Wilk i jej wszystkich towarzyszy. To wydanie jest niesamowite, bardzo mi się podoba, ta twarda okładka i niesamowite rysunki, nic tylko czytać, przeglądać i dotykać. „Ropuszki” to zbiór aż czternastu tekstów, które porywają czytelnika i po części uzupełniają poprzednie książki, które już czytałam. Autorka zdecydowała się chronologicznie według cyklu Heksalogia o Wiedźmie, dzięki znajomości poprzednich książek bez problemu wiedziałam, w którym miejscu, po jakich wydarzeniach się znajduje w obecnym stanie. Zalecam, żebyście najpierw zapoznali się z powieściami wspomnianego cyklu, a następnie delektowania się „Ropuszkami”. Myślę, że wtedy lepiej przyswoicie kolejne teksty i będziecie się nimi cieszyć. „Szatański pierwiosnek – historia prawdziwa” jest jednym z moich ulubionych tekstów, możemy zobaczyć tutaj początki nowych znajomości Dory, chwile, kiedy stawała się początkującą czarownicą i poznała Leona. Przyjemnie było wrócić do tego pamięcią. Jeśli chodzi o „Ropuszki” to możecie być pewni tego, że znajdziecie tutaj także nieco kryminalnych historii. Miałam okazję poznać także Witkacego i już wiem, że z pewnością sięgnę po cykl Szamański, zapowiada się równie dobrze, jak heksalogia. „Ropuszki” to antologia, która wprowadza nutę świeżości, nowości i dopowiedzenia do znanych już i wcześniej napisanych książek Anety Jadowskiej. Bardzo lubię Dorę, jest nie tylko policjantką, ale także czarownicą, która ma wiele talentów. Nie tylko zjednała sobie anioła, ale i demona, jest inteligentna i zadziorna, ma w sobie ikrę, która potrafi ująć, jak i całe Urban fantasy, które przygotowała dla nas Jadowska. Podobało mi się to, że podczas czytania opowiadań autorka postawiła większy nacisk na postaciach drugoplanowych, dzięki czemu udało mi się lepiej je poznać. Uważam, że „Ropuszki” są dopełnieniem historii i ich poszerzeniem, chwilą, która ponownie zabierze nas w świat Thorinu. W książce znajdziecie opowiadania: "Szatański Pierwiosnek – historia prawdziwa", "Po deszczu każdy wilk śmierdzi mokrym psem", "Miłość za grobową deskę", "Wilk w owczej skórze", "Czy mama nie mówiła, żebyś nie bawił się umarłymi?", "Nie oceniaj kota po rozmiarze", "Ropuszki", "Ruchome cienie", "Nie ma dymu bez ognia", "Cztery Łapy", "Czysta robota po brudnej robocie", "Szkielet w szafie", "Pióro Wieczne", "Burza w szklance grogu". Nuda z pewnością nikomu w Thorinie nie zagraża, ani żadnemu czytelnikowi.

Uwielbiam Dorę, uwielbiam Joshuę oraz Mirona, a także Thorn - świat wykreowany przez Anetę Jadowską. Może nie jest wybitnie wyjątkowy, ale z pewnością dostarcza mnóstwa rozrywki, a przecież o to tutaj chodzi, by się nie męczyć i czytać z przyjemnością. "Ropuszki" to świetna książka, która pozwala bliżej zapoznać się z bohaterami, poczytać o rewelacyjnych przygodach oraz jeszcze raz zagłębić się w magiczny świat aniołów, wiedźm, diabłów i innych intrygujących istot.

„Ropuszki” to pozycja obowiązkowa dla wszystkich fanów charakternej, rudowłosej wiedźmy Dory Wilk oraz jej przyjaciół. Jeszcze więcej przygód, jeszcze więcej magii i jeszcze więcej humoru. A ropuchy w wannie to tylko jeden z wielu czekających na Dorę i Witkaca problemów! „Ropuszki” to świetny zbiór opowiadań. Dzięki nim dostajemy nie tylko jeszcze więcej Dory, ale mamy także szansę poznać bliżej postacie, które w Heksalogii pełnią rolę drugoplanową - zakochałam się między innymi w Szelmie czy Witkacym, przez którego koniecznie będę musiała sięgnąć po Cykl Szamański! W „Ropuszkach” nie brak także ciekawych zagadek kryminalnych, a połączenie kryminału i fantastyki to przecież mieszanka idealna! No i przy okazji zapewniam, że przy niektórych opowiadaniach uśmiejecie się do łez. Uwaga! Radzę czytać tę książkę tym, którzy czytali już „Heksalogię o Wiedźmie” – całą, albo chociaż kilka pierwszych tomów. W książce znajduje się cudna rozpiska, dzięki której łatwo można się połapać, gdzie w chronologii Heksalogii oraz serii o Witkacym znajduje się dane opowiadanie. Dla tych, którzy mają starszą wersję i zastanawiają się, czy warto inwestować w nową: ta cegiełka ma prawie osiemset stron i zawiera sporo nowych opowiadań, których w poprzednim wydaniu nie było!