Szamański twist. Trylogia szamańska. Tom 3

„Szamański twist” ma nieco inną konwencję niż wcześniejsze tomy. Aneta Jadowska oddała część narracji Kurczaczkowi i Sępowi, co przyniosło doskonały efekt. Gdyby nie to, niedomyślny Witkacy nie mógłby przybliżyć czytelnikowi niektórych aspektów życia i przemyśleń Sępa, a te są bez wątpienia najlepszym elementem książki. Pokusiłabym się nawet o stwierdzenie, że wszystko, co dotyczy Sępa, jest najmocniejszym punktem tej serii. To, jak ten bohater zmienia się na przestrzeni kolejnych części, to, jak próbuje poradzić sobie z przeszłością i teraźniejszością, jego relacja z Kojotem, Witkacym i Kurczaczkiem… Mówię wam, rewelacja! I przyznam szczerze, że nie spodziewałam się po Jadowskiej aż tak dobrego przedstawienia postaci. A motyw z Kojotem stojącym przed drzwiami mieszkania Sępa (kto czytał, ten wie) to wisienka na torcie wszystkich wydarzeń, które się między nimi rozegrały. Żałuję, że z fabułą poszło gorzej. Chociaż może nie tyle gorzej, co… Rany, ten blurb wprowadza w taki błąd, że to aż przykre. Bo wiecie, problem polega na tym, że Smutek i Gniew panoszące się po Toruniu to tak naprawdę epizod. Główna akcja opiera się na czymś zupełnie innym. I ta historia jest świetna, ale rozumiecie – teoretycznie nie o tym miała być książka, więc to trochę rozczarowujące. Poza tym ta główna oś fabularna jest mocna, powiedziałabym nawet, że to takie 16+ ze względu na dość dokładne opisanie funkcjonowania sekty i brutalne opisy, które wyżymają człowieka emocjonalnie. I znów, jakoś nie spodziewałam się, że autorka pójdzie w tak mocny i ciężki kaliber. „Szamański twist” to trzeci tom (i w założeniu ostatni) trylogii szamańskiej autorstwa Anety Jadowskiej. Przyznaję jednak, że mam cichą nadzieję, że to nie koniec przygód Witkacego, bo aż się prosi, aby dać mu jeszcze trochę przestrzeni. W każdym razie polecam, bo jest to zdecydowanie najlepsza część ???? Dodam jeszcze tylko, że w „Szamańskim twiście” oprócz zasadniczej fabuły znajduje się też dodatkowe opowiadanie „Piekielna ortografia”, które chronologicznie rozgrywa się pomiędzy drugim i trzecim tomem. Znajduje się na końcu książki, więc warto się zastanowić, czy nie przeczytać go przed główną częścią. Ja tak zrobiłam i uważam, że to dobra koncepcja, bo kilka rzeczy wzięło początek właśnie z tego opowiadania.

Wielowątkowa powieść, której akcja toczy się w Toruniu. Witkacy próbuje się odnaleźć po przejściu na emeryturę i zaczyna działać jako detektyw. W swoim pierwszym zleceniu trafia na trop sekty. Kurczaczek działa jako instagramowa influencenka, a poza tym wnosi dużo ciepła i spaja wszystkich bohaterów. Pojawiają się też Sęp i Kojot, a zakończenie daje do myślenia jaka jest różnica między prawdziwą przyjaźnią, a toksyczną relacją udającą przyjaźń. Dużo magii, duchów, demonów - bez wątpienia w tej książce znajduje się wszystko, co powinno się znaleźć w powieści fantasy, a nawet więcej ;) Bardzo przyjemna książka z wartką akcją!

Dobrze, że powstał ten tom bo uratował ogół serii Szamańskiej. Znów wracamy do stylu z pierwszego tomu, czyli tajemnicy, magii, duchów i demonów. Pojawia się klient, który chce odnaleźć siostrę mieszkająca w sekcie. Cały ten aspekt wciąga czytelnika. Dodatkowo okazuje się, że to nie zwykła sekta a sekta z aspektem magicznym. Pojawiają się też nowe postacie, które urozmaicają historie. Są dość nietuzinkowe. Wśród tych postaci jest również słynny Kojot. Czytelnik w końcu go poznaje i sam może zmierzyć się z jego dziecinnym charakterem. Autorka wciąż zaskakuje nas humorem i stylem bycia bohaterów. Zachowują się dość naturalnie w kryzysowych sytuacjach i prawie każda ich decyzja jest w jakiś sposób logiczna. Końcówka historii potrafi wycisnąć kilka łez. Więź między postaciami jest tu naprawdę silna. To zakończenie jest zdecydowanie lepsze niż pierwotna wersja z drugiego tomu. Dobrze, że powstała i autorka zamknęła jakoś ich losy.

W tym tomie Witkacy musi znów mierzyć się z duchami, a do tego z klątwą, znikającym duchem opiekuńczym, szalejącymi Emocjami i swoim pierwszym zadaniem jako detektyw. Akcja i fabuła jak zawsze nie zawodzą. Trudno tu narzekać na nudę. Wciąż się coś dzieje, każdy z bohaterów wplątuje się w nowe kłopoty, pojawiają się nowi przeciwnicy, z którymi trzeba się uporać i okazuje się, że nie wszystko jest takie, jak się wydaje. Nie wiem jednak, czy to kwestia przerwy, jaką miałam w czytaniu, czy może tak rzeczywiście jest, ale ta część wydaje mi się słabsza od poprzednich dwóch, a szczególnie drugiej. Czegoś mi w niej zabrakło. Jednak wciąż podoba mi się to, jak autorka kreuje swój świat oraz swoich bohaterów. I to nie tylko tych pierwszoplanowych, ale nawet tych, którzy zjawiają się na krótką chwilę. Każdy jest tak indywidualny i różny od pozostałych, że widać, jak wiele pracy włożyła w przygotowanie tej opowieści. Jest to całkiem dobre zakończenie trylogii i trochę żałuję, że to już koniec. Jednak chętnie sięgnę po inne historie Jadowskiej, a może autorka kiedyś wróci jeszcze do Witkacego i Sępa, na co niecierpliwie czekam.

Zdecydowanie najlepszy tom z wszystkich trzech opowiadających o przygodach Witkacego. Żałuję, że to już koniec, bo nie wszystkie wątki zostały do końca wyjaśnione, np. zabrakło mi wyjaśnienia tego, czy Witkacy będzie z mamą Kurczaczka, czy jednak nie. Liczę na to, że jeszcze kiedyś zostanie wydany kolejny tom lub chociaż jakieś opowiadanie. W „Szamańskim twiście” podobało mi się to, że historię poznajemy oczami trzech bohaterów: Witkacego, Kurczaczka i Sępa. Zabieg ten pozwolił na dokładne zrozumienie, tego co przeżywają bohaterowie, jakie mają wątpliwości i uczucia. Na końcu książki znajduje się krótkie opowiadanie: „Piekielna Ortografia”, można przeczytać je na samym początku lub na końcu. Nie wnosi ono aż tak dużo do całej fabuły, ale jest miłym dodatkiem. Oczywiście jak we wszystkich poprzednich książkach Anety Jadowskiej, można podziwiać ilustracje zrobione przez Magdalenę Babińską. Podsumowując, jestem przekonana, że z całej trylogii o Witkacym, będzie zadowolony każdy fan autorki.

"Szamański twist" to już ostatnia cześć cyklu szamańskiego pani Anety Jadowskiej. Wielka szkoda, bo seria bardzo mi się podobała. Z książki na książkę możemy obserwować jak bohaterowie zmieniają się, dojrzewają, staja się wielowymiarowi. W "Szamańskim twiście" nie zabrakło oczywiście akcji. Tym razem Witkacy podejmuje się swojego pierwszego zadania jako detektyw- musi odnaleźć sektę do której za młodu należał jego klient. Oczywiście okazuje się, że sekta ta jest silnie związana z magią i do pomocy Witkacy będzie potrzebował zarówno Kurczaczka, Sępa jak i jeszcze kilku pomagierów. Sęp ma jeszcze też na głowie nie załatwione porachunki ze swoim bratem Kojotem, który czyha na jego życie wypuszczając na Toruń demony-Smutek i Gniew. Jedynym minusem w tej części jest dla mnie rozwiązanie właśnie wątku Smutku i Gniewu, czułam lekki niedosyt.Cała reszta przygód bardzo mi się podobała. Fajne jest w książkach tej serii to, że próbując wydostać się nawet z bardzo ciężkiej sytuacji bohaterowie działają wspólnie i nawet ostatni obibok i lekkoduch dostaje druga szansę. Zaciekawiły mnie tez dwie nowe postacie- Cy i Isa i trochę mam nadzieję, że pojawią się znowu w innych książkach ze świata Thornu. A może osobna seria właśnie o nich? ;) Polecam serię wszystkim, którzy lubią historie kryminalne zaprawione magią. Jeżeli tak jak ja odbiliście się od serii z Dorą Wilk i macie obiekcje czy cykl szamański wam się spodoba, to namawiam, aby jednak dać mu szansę. Seria o Witkacym jest dużo dojrzalsza i nie ma tylu irytujących elementów co w Heksalogii.

To moja pierwsza przeczytana książka tej autorki i muszę przyznać, że mi się podobała. Wprowadziła mnie w świat magii, duchów, demonów, klątw a nawet sekty. Bohaterowie są ciekawi, nietypowi i odważni. Każdy posiada wyjątkowe zdolności i potrafi się nimi sprawnie posługiwać. W książce znajdziemy wiele przygód, zagadek i będziemy trzymać kciuki za pozytywne rozwiązanie ich przez bohaterów. Warto podkreślić, że Pani Aneta bardzo ładnie i obrazowo opisuje nam świat magii, pobudza naszą wyobraźnię by jak najlepiej oddać jej rzeczywistość. Dialogi są również ciekawe, błyskotliwe, ale i zabawne. Autorka również wzbudza w nas emocje, przekazuje wiele prawd i daje nam do myślenia.

Niesamowita, zaskakująca, napisana tak, ze sztuka jest się oderwać. Uwielbiam te nowe wydania Jadowskiej, ponieważ ilustracje dodają klimatu. Niezapomniana lektura!