Gdzie dawniej śpiewał ptak

Kilka miesięcy temu zaczęłam swoją przygodę z cyklem wydawniczym pod tytułem „Wehikuł czasu”. Dzięki niemu poznałam już kilkanaście dobrych książek z gatunku fantastyki naukowej. Kilka z nich było moimi perełkami. Nic więc dziwnego, że zawsze wyczekuję kolejnych pozycji należących do tej serii i z wielką chęcią szybko się za nie zabieram. Tym razem miałam okazję sięgnąć po książkę pod tytułem „Gdzie dawniej śpiewał ptak”. Książka „Gdzie dawniej śpiewał ptak” to pierwsza książka w serii „Wehikuł czasu” napisana przez kobietę. Już zaczęłam się zastanawiać czy płeć piękna nie napisała żadnej książki, którą można uznać za klasyk sci-fi, gdy ukazała się ona. Książkę już od pierwszych stron czytało mi się dobrze. Zaciekawiła mnie historia i to, że pojawiły się w niej klony. Pani Wilhelm stworzyła ciekawą wizję świata, w której rozwijają się i żyją klony. Gdy myślę o klonach pojawiających się w naszym świecie, to moje wyobrażenia są inne niż te o których przeczytałam w książce „Gdzie dawniej śpiewał ptak”. Z wielką przyjemnością czytałam o tej innej wizji od mojej. „Gdzie dawniej śpiewał ptak” to bardzo dobra książka science fiction. Spodobała mi się już od pierwszych stron, a wizja świata, w którym żyją klony zaskakiwała mnie prawie co stronę. Czytałam tę książkę z wielkim zainteresowaniem i ciągłym pytaniem w głowie o to czym mnie jeszcze autorka zaskoczy. Jestem zadowolona z lektury i z chęcią przeczytałabym jeszcze jakąś pozycję, która opisuje świat z klonami.

Gdzie dawniej śpiewał ptak jest to krótka, ale treściwa książka, napisana prostym i nieskomplikowanym językiem, którą można przeczytać w dwa wieczory. Powieść została podzielona na trzy części, z czego każda ma innego narratora, co było bardzo dobrym zabiegiem i pozwoliło zobaczyć jak zmieniają się ludzie w miarę upływu czasu - ich postrzeganie świata i cele. Całościowo pokazuje to również wszystkie etapy eksperymentu - od gromadzenia środków, przez budowę ośrodka naukowego i pierwsze klonowania, aż po jego zakończenie. Te ostatnie szczególnie daje do myślenia i nie pozostawia człowieka takiego samego jak przed lekturą. Kate Wilhelm oszczędnie i bez używania specjalistycznych zwrotów opisuje m.in proces klonowania, co się dzieje w kolejnych pokoleniach klonów, czy jakie pojawiają się po drodze problemy. Nie wynika to bynajmniej z niewiedzy autorki, ale z chęci uczynienia opisywanej treści dostępnej dla każdego, a nie tylko dla fanów hard science fiction. Nie ma zatem obaw, że nie zrozumiemy jakiś naukowych terminów związanych z klonowaniem, bo ich tutaj zwyczajnie nie ma. Z tego powodu książkę czyta się szybko i lekko, a poruszane problemy i dylematy bohaterów tym bardziej do nas przemawiają. Autorka zastosowała również odmienne podejście do pisania powieści post-apokaliptycznej niż można byłoby tego się podziewać. Cała otoczka zniszczonego świata jest widoczna jedynie momentami i stanowi tylko tło dla wydarzeń, a nie najważniejszy aspekt. Nie mamy zatem opisów desperackich prób przeżycia, ani przemierzania zniszczonego świata w poszukiwaniu jedzenia, czy lekarstw. Fabuła koncentruje się bowiem głównie na dolinie i eksperymentach z klonami, które mają zapewnić przetrwanie gatunku ludzkiego. Dopiero z czasem poznajemy zniszczony świat nieco lepiej. Również bohaterowie są wykreowani dość oszczędnie i trudno powiedzieć byśmy ich dobrze poznali. Jednak ma to swój cel - pozwala skupić się na interakcjach obyczajowych między ludźmi i wizji przyszłości, jaką Kate Wilhelm prezentuje. Gdzie dawniej śpiewał ptak to kolejny interesujący i niezwykle wartościowy tytuł w serii Wehikuł czasu od Wydawnictwa Rebis. Kate Wilhelm prezentuje tutaj post-apokaliptyczną wizję, w której o przetrwaniu ludzkości zadecyduje klonowanie.