Już na samym poczatku ta książka podbiła moje serce. Dopiero z każdą kolejną stroną rozumiałam jak bardzo stęskniłam się za tym światem i bohaterami. Tak samo jak w pierwszej części już na początku zaczyna się coś dziać. Wydaje mi się, że ten tom jest lepszy i ciekawszy. Akcja dość szybko się rozwija i jest jej dużo. Książkę wręcz pochłaniałam z przyjemnością, nie było momentu w którym bym się nudziła. Im bliżej końca byłam tym bardziej kochałam Augusta i Kate przez co nie spodziewałam się takiego zakończenia, nie ukrywał też, że złamało mi ono serducho. Jeżeli podobała wam się "Okrutna Pieśń" to powinna wam się również spodobać kontynuacja.

Pierwsza część nie była arcydziełem, ale to ten typ książek, który nie musi taki być, by się w niej zatracić. Byłam zauroczona Okrutną pieśnią, w pełni świadoma jej wad i z pełną premedytacją sięgnęłam po drugi tom. Nie żałuję. Kate po wyjeździe z Prawdziwości znajduje się w Dobrobycie, by tam polować na potwory razem z grupą dzieciaków nazywającą się Strażnikami. Właściwie to Kate poluje na potwory, a Strażnicy siedzą za słuchawką w jej zdrowym uchu. Jej myśli jednak wciąż wracają do spraw sprzed sześciu miesięcy, kiedy podróżowała z Augustem, kiedy prawie umarli, kiedy Sunaj oddał się ciemności. W Prawdziwości padła sieć i Kate nie ma jak się dowiedzieć, co się stało z jej domem. Tymczasem w Dobrobycie pojawia się nowy potwór, Pożeracz Chaosu, który sprawia, że człowiek obraca się przeciw człowiekowi. I który wczepia się w umysł Kate. Żeby go zniszczyć, dziewczyna musi wrócić do domu. Do Augusta, który już sam nie wie, kim chce być i jaka jest jego rola. Do zagubionego chłopaka, który potrzebuje pomocy, by znaleźć swoją drogę. I do Sunaja, który odkrywa, że jego muzyka może nieść ukojenie. Ta część, podobnie jak pierwsza, rozkręca się dosyć powoli, z tym, że akcja trwa już od początku. Ta właściwa jednak zaczyna się gdzieś koło dwusetnej strony i dopiero tutaj możemy mówić o jakimś wciągnięciu. Z początku byłam trochę zawiedziona i bałam się, że druga część wypadnie gorzej, ale potem już moje wątpliwości zniknęły i w końcu mogłam porządnie się wkręcić. Jeśli chodzi o nowe postacie, mam na myśli Strażników, to wprowadzenie ich uważam za zbędne. Są oni tylko w czasie pobytu Kate w Dobrobycie, a jako że w Prawdziwości nie ma sieci, to dziewczyna nie ma jak się z nimi skontaktować, więc właściwie po jej wyjeździe nie mamy o nich żadnych wieści. Rozpływają się. Nie było możliwości polubienia ich, zżycia się z nimi, więc czytelnik nie przykłada do początkowych sytuacji wielkiej wagi. Dlatego wiem i przyznaję, że z początku trudno wgłębić się w powieść i trzeba te dwieście stron jakoś przetrwać, żeby zaczęło się dziać coś istotnego. Na szczęście pojawia się August i ratuje sytuację. Poważnie, nic nie mam do Kate, nie drażniła mnie, jedna z niewielu bohaterek, które da się polubić, ale była nudna. Nie jej rozdziały, ale ona sama. To dziewczyna z problemami, które na siłę próbuje ukryć za maską sarkazmu i obojętności. I właśnie ten zabieg stał się dla mnie już nudny, bo Kate ciągnęła to od pierwszej części. August znacznie bardziej przypadł mi do gustu i jego rozterki jakoś bardziej mnie urzekły. Potwór pragnął być człowiekiem, a teraz sam nie wie, którą drogę ma wybrać. Ludzie trzymają się do niego na dystans, w jego głowie cały czas odzywa się głos Leo, który go prowokuje do agresji, Ilsa, która nie może mówić i niewypowiedziane słowa wiszą między nimi oraz Soro, nowe Sunaju, nie uznające żadnej płci i nie potrafiące zrozumieć, dlaczego August walczy sam ze sobą. August sam tego nie rozumie. To nie jest historia, która obudzi mnóstwo emocji, choć zakończenie mnie zgniotło i nie wybaczę tego Schwab. Jest to jednak zaskakująca i wciągająca powieść, która będzie bardzo przyjemnym towarzyszem na samotne wieczory. Czytanie idzie bardzo szybko i nawet się nie zorientowałam, kiedy miałam za sobą już połowę. Mimo że wciąż nie jest to niewiadomo jak dobre dzieło, to bardzo polubiłam się z całą historią, pomysłem i bohaterami. Były poruszające momenty i historia ma w sobie pouczające akcenty, skupia się na rodzinie, miłości, przyjaźni oraz odnajdywaniu samego siebie, co jest ogromnym plusem. Dla mnie to dobra, nie zobowiązują, lekka książka, która umili nam chwilę wolnego czasu. Przyznam, że z chęcią przeczytałabym kolejną część i szkoda, że autorka zaplanowała tylko dwie. Mimo to uważam, że było to dobre posunięcie, bo wszystko zostało idealnie zamknięte w dwóch książkach, bez zbędnych zapychaczy i przeciągnia. Od siebie jak najbardziej polecam.

Więcej na : http://tygrysica.tumblr.com/ oraz https://www.instagram.com/tygrysicaa/ Od dłuższego czasu zastanawiam się co mam powiedzieć o „Mrocznym duecie” i szczerze powiedziawszy dalej nie mam pojęcia. Na początku było mi strasznie ciężko w ogóle wciągnąć się w tą historię, bo przez dobre pół książki nie działo się nic interesującego. Bohaterowie tylko zabijali potwory, a wszystkie inne wątki były spychane na dalszy tor i w konsekwencji tego często pozostawały bez wyjaśnienia, jakby autorka nagle traciła nimi zainteresowanie. Na szczęście w mniej więcej połowie, po przekroczeniu jakieś magicznej bariery, wreszcie zostajemy wrzuceni w wir wydarzeń. Od tego momentu fabuła zaczyna się rozkręcać, pojawia się coraz więcej zaskakujących zwrotów akcji, a Prawdziwość wreszcie zaczyna zasługiwać na miano miasta potworów. Jednak prawdziwych emocji dostarcza dopiero zakończenie „Mrocznego duetu”. Wierzcie lub nie, ale takiego obrotu spraw naprawdę nie można było przewidzieć. „Życie jest takie łatwe, kiedy można kłamać." Bohaterowie stworzeni przez Schwab to postacie, których trudno nie polubić. Autorka w ich przypadku naprawdę się postarała i stworzyła ciekawe, wyraziste i niezwykle realne postacie, które przez znaczną część książki pod wpływem różnych okoliczności przechodzą wewnętrzną przemianę. Na uznanie zasługuje także styl autorki. Język jakim się posługuje jest prosty, aczkolwiek niezwykle przyjemny i obrazowy. Czytając wewnętrzne monologi głównych bohaterów można poczuć targające nimi emocje. Bardzo spodobał mi się również pomysł z wykorzystaniem poezji współczesnej. Niewątpliwym plusem tej dylogii jest też jej piękne wydanie. Każdy, nawet najmniejszy szczegół jest tutaj idealnie dopracowany. Widać, że wydawnictwo naprawdę się postarało. „Zawsze zakładała, że będzie się rozkoszować wolnością, jednak okazało się inaczej- samotność traci swój urok, kiedy nie ma się wyboru. " Podobnie jak w przypadku „Okrutnej pieśni” gdy przymkniemy oko na nużący początek odkryjemy, że Victoria Schwab wykreowała mroczny i intrygujący świat bez oczywistych schematów. Więc jeśli pokochaliście pierwszy tom „Świata Verity” to myślę, że się nie zawiedziecie i „Mroczny duet” również przypadnie Wam do gustu. Przygotujcie się jednak na to, że zakończenie Was powali, a ostatnie rozdziały niesamowicie zaskoczą. Aleksandra Wszystkie cytaty pochodzą z książki „Mroczny duet” autorstwa Victorii Schwab.

Od ostatniego spotkania Kate i Augusta mija sześć miesięcy. W tym czasie konflikt między ludźmi a potworami zaostrzył się na dobre. Kate poluje na potwory poza granicami Prawdziwości, a August został przywódcą jednej z części podzielonego miasta. Tymczasem z mroku wyłania się nowy rodzaj potwora, który potrafi zmuszać ludzi do krzywdzenia się wzajemnie oraz wyciąga na powierzchnię skrywane lęki swoich ofiar... 'Mroczny duet' to druga i ostatnia część serii 'Świat Verity'. Victoria Schwab poraz kolejny nie zawiodła. Akcja jest napięta, wykreowani bohaterowie, do których czujemy przywiązanie, narracja prowadzona z perspektywy kilku osób. Ponadto autorka przedstawia nam wspomnienia Kate, które opisane są w bardzo ciekawy sposób. Jedyny zarzut możemy mieć do zakończenia, ale nie będę tu spojlerować. Uważam, że osoby, które miały niezbyt pozytywne zdanie o pierwszej części powinny sięgnąć po drugi tom, bo być może zmienią swoje zdanie o tej serii!

Tekst pochodzi z bloga: https://amandaasays.blogspot.com/2018/07/mroczny-duet-victoria-schwab-potwory.html POTWORY SĄ WŚRÓD NAS Zacznę od pocieszenia - nie zaserwuję Wam tu żadnych spoilerów. W końcu nie o to tutaj chodzi. Sama zasiadając do lektury Mrocznego Duetu miałam ogromny spoiler, który zaserwowano mi na Instagramie i sprawiło to, że dokładnie wiedziałam, co się stanie. I całą lekturę znałam zakończenie... Tortura, prawda? Na szczęście, podczas lektury nadal towarzyszył mi ogrom emocji, bo działo się naprawdę wiele. Do samego końca nie wiadomo, czy wygra dobro, czy też zło, a także - czy na pewno to, co powszechnie uznawane jest za dobre, naprawdę takie jest? Jak wiele trzeba poświęcić w swojej walce? Kate poluje na potwory i walczy ze strachem. Czy przyjdzie jej jeszcze z dumą mówić o tym, kim jest? Czy po tym wszystkim to możliwe? Jest jeszcze ktoś, kto jest Kate bardzo bliski, a jednocześnie paradoksalnie daleki. O kim mowa? Musicie przekonać się sami. August musi odnaleźć się w roli przywódcy, jednak czy potrafi nim być? Czy uda mu się odnaleźć w sobie człowieczeństwo? A może natura Sunaja zwycięży? Victoria Schwab stworzyła coś niesamowitego. Świat, w którym dobro walczy ze złem i pełno jest odcieni szarości. Kim jesteśmy, by oceniać grzechy innych? Kim jesteśmy, by mianować się lepszymi? Chociaż jest to urban fantasy, to jednak ja znalazłam tam wiele odniesień do walki z własnymi demonami. Nie muszą biegać i atakować na mieście - one siedzą w nas samych, w naszych głowach. Jestem zafascynowana tą duologią i bez wahania dołączam do grona fanów autorki. Ma ona niezwykły talent do kreowania historii oraz do jej zgrabnego opowiadania. Nic mi się nie dłużyło, ciągle czułam zainteresowanie, a gdybym nie znała z góry zakończenia, to pewnie wbiłoby mnie ono w fotel. Jestem zdecydowanie na tak! STRUKTURA Podobnie jak w przypadku części pierwszej, książka składa się z czterech części nazywanych wersami, w których istnieje jeszcze podział na rozdziały. Nawiązania do muzyki są obecne nie tylko w nazewnictwie, ale również w całej gamie detali - od ozdobnych stron zaczynających poszczególne wersy, po drobne skrzypce przy numerach stron. Pod względem estetycznym więc, książka jest wydana niesamowicie. Co ze stroną stylistyczną? Narracja trzecioosobowa, śledząca poczynania zarówno Kate i Augusta, jak i kilku innych bohaterów, dzięki czemu mamy pełny obraz sytuacji. Język, jakim powieść została napisana jest prosty, a jednocześnie zachwycający. Jest coś w piórze V.E. Schwab, co sprawia, że lektura jest istną przyjemnością. Muszę koniecznie nadrobić inne książki autorki! PODSUMOWUJĄC Mroczny Duet to zdecydowanie udana kontynuacja, która mam wrażenie, że podobała mi się jeszcze bardziej niż tom pierwszy. Świetna kreacja bohaterów oraz świata przedstawionego, masa pomysłowych rozwiązań i piękne zakończenie. Schwab stworzyła historię, do której z pewnością jeszcze kiedyś wrócę. A tymczasem biegnę nadrabiać inne serie autorki! Komu polecam? Miłośnikom oczywiście pióra autorki, a także klimatów urban fantasy oraz tym, którzy lubią wielowarstwowe opowieści o potworach - duologia Potwory Verity powinna Was zachwycić! ;-)

"Mroczny duet" to kontynuacja rewelacyjnej "Okrutnej pieśni", której recenzje możecie przeczytać tutaj. Pierwsza część bardzo mi się podobała i z niecierpliwością wyczekiwałam drugiej części. Powrót do tak cudownie wykreowanego świata i bohaterów to czysta przyjemność. Ubolewam, że "Mroczny duet" to druga i zarazem ostatnia książka tej serii. Jak wspominałam wcześniej świat wykreowany przez Victorię Schwab jest niesamowity! Potwory, zasady panujące w tym świecie, bohaterowie oraz niesamowity klimat, zdecydowanie wyróżnia tę serię na tle innych. Bohaterowie przeszli przemianę i mimo że głównie towarzyszy im strach, lęk, niepewność i napięcie to starają się zmienić koleje swojego losu. Stali się bardziej dojrzalsi i odważniejsi. Zarówno August jak i Kate skradli moje serce. To są postaci, które na długo zapadną mi w pamięci. Na uznanie zasługują również potwory, które zostały w fantastyczny sposób wykreowane. Są ciekawe i nietuzinkowe. W tej części pojawił się również nowy, przerażający potwór, który karmi się chaosem i wyciąga głęboko skrywane lęki swoich ofiar. Wchodzi ludziom do głowy i wyciąga z nich coś mrocznego. Coś brutalnego. Mimo że świat i potwory zostały wykreowane w niesamowity sposób, to osobiście nie chciałabym się w nim znaleźć. Oj nie.. Jeśli czytaliście "Okrutną pieśń" i uważacie, że pierwsze część jest rewelacyjna to poczekajcie, aż w Wasze ręce trafi Mroczny duet. Nie potrafię znaleźć słów, by opisać tę część. Akcja nie zwalnia tempa, a momentami napięcie było tak ogromne, że czytałam tę książkę z wypiekami na twarzy i podniesionym ciśnieniem. A zakończenie? Nie potrafiłam uwierzyć w to co się wydarzyło. Mimo że zakończenie mi się nie podobało, to przyznam szczerze, że wydało mi się najodpowiedniejsze. Brutalne, ale prawdziwe. Jeśli myśleliście, że w literaturze, a zwłaszcza w fantastyce wszystko już było, to grubo się mylicie. Bez wątpienia Victoria Schwab wniosła powiew świeżości do gatunku. Koniecznie muszę wspomnieć o pięknym wydaniu tej serii. Piękne okładki przykuwające uwagę i sprawiające, że nie można przejść obok nich obojętnie. Czytanie umila również wysokiej jakości papier i piękne zdobienia wewnątrz, m.in. małe skrzypce przy numeracji stron. Cudo ♡

Recenzja z bloga: zatraceni w kartkach Nareszcie mogłem zabrać się za ostatni tom świata Verity, na który czekałem bardzo długo. Czy sprostał moim oczekiwaniom? A może wręcz przeciwnie, moje wizje książki okazały się wygórowane? August i Kate rozstali się 6 miesięcy temu. On został przywódcą oddziałów OSF w Prawdziwości, a ona nadal walczy z potworami w Dobrobycie. Nikt się nie spodziewa, że inna dwójka szykuje plan ataku na siedzibę OSF a w mroku rodzi się nowy, przerażający potwór, który atakuje wszystkich. Kate okazuje się w przedziwny sposób związana z tym złem. Jak potoczyły się losy bohaterów? Zacznę od końca, bo nadal jestem w szoku. CO TO ZA ZAKOŃCZENIE. Tworzyłem w głowie setki planów na klamrę zamykającą powieść, ale to była petarda! Na samym początku myślałem, że pierwszy tom był lepszy i „Mroczny duet” przepadł, ale się myliłem. Na starcie poznajemy trzy różne losy- Kate, Sloana i Augusta, które dopiero później się przeplatają. Autorka dostarcza powoli trotylu, którego pod koniec książki jest całkiem dużo i na sam koniec zapala zapałkę, żeby wysadzić czasoprzestrzeń. Kocham Schwab za to, że znowu dała mi bohaterów, którzy zachowują się jak moi znajomi, których znam na tyle, że mogę ich tak nazwać. Nie wiem jak to robi autorka, ale jej książki wchodzą jak woda. Niesamowicie plastyczny język wyrazu sprawił, że autorka skradła moje serce na nowo. Victoria Schwab tak prowadzi tę serię, że miałem wrażenie, jakbym był członkiem wydarzeń. Na szczęście tak się nie stało! ^^ Zawsze mówiłem „Kate i August będą razem. Ja to wiem, mimo że oni jeszcze o tym nie wiedzą”. Czuję trochę smak goryczy, że autorka oszczędziła im takich doznań miłosnych, które aż się prosiły. Aż żal mi było na to wszystko patrzeć wiedząc, że wcale się nie klei… No i jeszcze Alice… Najgorszy obraz Kate. Alice to potwór zrodzony z zabójstwa, którego dokonała główna bohaterka. To czym ona jest przechodzi najśmielsze obrazy podsuwane mi przez wyobraźnię. No totalnie najczarniejszy z najczarniejszych- bardzo zła wersja Kate, która jest od niej 3 razy bardziej bezlitosna, okrutna, bezwzględna… Książka spowodowała, że moje uczucie, wszystkie emocje pojechały rollercoasterem na wycieczkę… Ciągle trawię zakończenie, którego później się nawet spodziewałem, ale wypierałem z wyobraźni. Książka ma też piękną okładkę, która z pierwszym tomem wygląda jak złoto! Przez moje nastawienie do książki, przeczytałem ją w chwilę. Jest bardzo późno kiedy to piszę (albo bardzo wcześnie) i emocje ciągle we mnie buzują. Potrzebuję ochłonąć, bo w swoim zakończeniu autorka zrobiła bum w mojej głowie… Recenzja z bloga: zatraceni w kartkach

Kate to zwykłą dziewczyna, która może być twoją koleżanka. Ma jednak mroczny sekret. Ona się nie boi ciemności i ściga potwory. Nadejdzie jednak dzień kiedy Kate musi zawalczyć z nowym potworem! Potworem, który żywi się ludzkim sercem i strachem. Czy uda się jej wygrać? Bohaterem jest też August, który marzy o byciu człowiekiem. Jego brat zginął podczas misji i teraz on musi wziąć los w swoje ręce. wie jednak, że teraz szansa na bycie człowiek mija. Czy uda mu się pogodzić ze swoim przeznaczeniem ? I co wspólnego ma z Kate? od względem fabuły książka jest wyśmienita. Mamy non stop akcję, która dokładnie jest opisana. Nie jesteśmy rzuceni na głęboką wodę, tylko krok po kroku przechodzimy po książce. Co krok nasze napięcie rośnie i gdy już myślimy, że wiemy co się stanie..Bum! wszystko dzieje się inaczej. Podkreca to książkę, która czyta sie praktycznie sama. Nie jest to jendak lektura do poduszki. Pod przykryciem potworów skrywa się nauka o przeznaczeniu. Jednocześnie książka ukazuje ból, przemoc i walkę, która jest w naszym świecie. "Zawsze zakładała, że będzie się rozkoszować wolnością, jednak okazało się inaczej- samotność traci swój urok, kiedy nie ma się wyboru. " Postacie są dopracowane i wyraźne. Główni bohaterowie przechodzą zmianę i stają się pewniejsi. Są interesujący i zróżnicowani co dodało urozmaicenia i tylko podkręciło książkę. Usunęła bym jednak Soro czy Alice bo nic nie wnosili. " Potwór nie pragnął krwi ani ciała. Żywił się sercami." Drugi tom wypadł lekko gorzej od pierwszego bo wkroczył trochę chaosu. Wstęp jest bardzo długi i nie pozwala się na całkowite oddanie książce. Jednak juz po pierwszej akcji wsiąkamy cali. Koniec serii.. i koniec książki . Całość zostawia ogromną pustkę. Nie takiego zakończenia się spodziewamy. Chce się więcej. Autorka stworzyła niezwykły świat i widać, że miała pomysł, którego się kurczowo trzymała i nic nie zmieniała. Oba tomy są spójne i utrzymane w jednym stylu. Urzekły mnie małe skrzypki przy numerach storn. Dodają wdzięku i akcentu książce. Polecam każdemu fanowi fantatsyki i młodzieży. Dodatkowo, nie mamy wątku miłosnego! Więc nie zrazi panów ;) takie miłosne zakończenie spłaszczyło by ksiązkę a tak mamy chrapkę na więcej.

Recenzja Na początku historie Augusta, Kate i Sloana są przedstawione osobno. W momencie zagłębiania się w książkę ich historię łącza się w całość. Książka napisana jest naprawdę luźnym językiem i czyta się ją szybko oraz przyjemnie. Powieść jest pełna napięcia, emocji oraz świetnie stworzonych bohaterów i świata wokół nich. Pomysł autorki na książkę był wyjątkowy. Autorka miała bardzo oryginalny pomysł na powieść. Myślę, że Wam jak i mi spodoba się ta książka. Więc zachęcam Was do kupienia i przeczytania jej.

"Mroczny Duet" to drugi i ostatni tom serii Victorii Schwab. Po przeczytaniu zrobiło mi się smutno. Bo to już koniec. A przede wszystkim, bo książka prawie całą swoją treścią przyprawiała o łzy. Od samego początku jesteśmy wrzuceni w wir wydarzeń: August stoi na czele OSF i niemal cały czas jest ze swymi skrzypcami na akcji. Kate natomiast nadal jest w Dobrobycie i działa w ukryciu jako łowczyni potworów. Wydawać by się mogło, że wszystko jest tak, jak pozostawiliśmy pod koniec "Okrutnej Pieśni". Jednak przez te pół roku jakie dzieli akcję, nasi ulubieńcy stali się zupełnie innymi osobami. I nie jest łatwo na to patrzeć. Książka wciągnęła mnie niemal od samego początku. Dlaczego niemal? Bo było tak smutno! Niemal cały czas krajało mi się serce, nad tym co się działo z bohaterami, nad czym walczyli... Co ważne, "Mroczny Duet" nie jest łatwą książką, w której wszystko układa się tak, jakbyśmy chcieli, o nie. Daje nam nieźle w kość, miesza w głowie i pozostawia w rozsypce... I pomimo tego, ani trochę nie żałuję, że czytałam "Mroczny Duet"! Uważam za pozytywną cechę, kiedy książka wywołuje w nas tyle emocji. Nawet jak nie są to do końca te emocje, jakie chcielibyśmy odczuwać. I najważniejsze, nie uważacie, że idea działania muzyki jako broni, która potrafi wyciągnąć z człowieka na wierzch jego duszę, jest niezwykła? Mnie to szczerze urzekło.

Kolejna odsłona genialnej serii od Victorii Schwab. Kate Harker przeszła niesamowitą przemianę. Dojrzała i stała się pewniejsza siebie, ale też bezwzględna i skupiona na zadaniu. Nie dopuszcza do siebie innych ludzi i uczuć. August Flynn również się zmienił. Już nie pragnie zostać człowiekiem. Pogodził się ze swoim losem i poświęca się w imię większego dobra. Oboje z Kate stają oko w oko ze złem, które wypłynęło z mroku i próbuje zagrozić nie tylko ludziom, ale i wszystkim potworom Verity. Książka, podobnie jak pierwsza cześć, zachwyciła mnie i sprawiła, że do tej pory nie mogę się otrząsnąć po zakończeniu. Nie tego się spodziewałam. Jest to zarówno plus, jak i minus tej historii. Plus, ponieważ zostałam totalnie zaskoczona i to jest coś, co bardzo w powieściach doceniam. Źle, ponieważ...po prostu nie tego chciałam. Bardzo udana seria i serdecznie ją polecam nie tylko fanom fantastyki.