Nie pamiętam czy ja to kiedyś czytałam czy to mój pierwszy raz ale było warto. Horror nad horrorami, kanon twórczości Mistrza – bo tylko tam mogę określić Stephena Kinga i jego „Lśnienie”. Co to była za powieść. Perełka. Kunszt. I trwoga. Bo mimo tego hotelu Panorama, mimo że był lód, śnieg i inne zamiecie to wyobraź sobie że być może to nie w tym domu tkwiło to, co najgorsze. Może to tylko i wyłącznie omamy Jacka Torrance doprowadziły to tragedii. Już kiedyś to napisałam ale znowu powtarzam – „gdy rozum śpi budzą się demony”. Jack się stara, zaczął nowe życie, odciął się od nałogu alkoholowego i wraz z żoną i synkiem rozpoczął inny rozdział. Tak bardzo się starał być dobrym mężem i ojcem bo kochał i swoją rodzinę i swoje życie. Jednak nie potrafił żyć jak inni ludzie – czy to sprawił ten przeklęty hotel czy jego przeszłość – opanowała go ta zła strona jego osobowości. Jest teraz zagrożeniem – dla żony, dla syna i dla każdego, kto zetknie się z Panoramą. W tym miejscu czai się pierwotne zło. W tym człowieku czai się pierwotne zło. Uważaj aby nie pochłonął ciebie. „świat to trudne miejsce. Jemu nie zależy. Dzieją się na nim rzeczy straszne, których nikt nie potrafi wytłumaczyć. Pamiętaj jednak , żeby robić swoje”. Absolutnie polecam. Mistrz jest tylko jeden – nazywa się King.