Jamie widzi zmarłych - jedni są mili, drudzy nie. Ale zawsze muszą mówić prawdę. Kinga czytam okazjonalnie, fanką nazwać się nie mogę, ale lubię jego książki za to, że potrafi pokazać straszne rzeczy idealnie wplecione w rzeczywistość. I tak było tym razem. Totalnie mi nie przeszkadza długość tej książki czy bezpośredniość w zwracaniu się do czytelnika. Prosty język, z czasem perspektywy dziecka dodał tutaj dodatkowego mrocznego sznitu. Może to nie jest horror przy którym bym się bała czy nie mogła zasnąć, ale cała fabuła na pograniczu realności i fantastyki mocno mnie angażowała. Chłopiec musi mierzyć się nie tylko z naprzyrodzonymi bytami, duchami zmarłych, którzy w większości są nieszkodliwi. Prawdziwe zagrożenie czycha ze strony żywych i tego chłopiec dowie się dopiero z czasem. Ciekawy pomysł, dobrze przedstawiony, może trochę krótko i zwięźle, ale wydaje mi się, że dodatkowe opisy niczego nowego by tu nie wniosły. Mnie się podobało, byłam zainteresowana, a moja sympatia do autora pozostaje niezmienna.

Jamie Conklin to chłopiec, który widzi zmarłych i potrafi z nimi rozmawiać. Mało tego, muszą oni mówić prawdę, bez względu na to, o co zostaną zapytani. O nadprzyrodzonych zdolnościach wie tylko jego matka, która samotnie wychowuje chłopca. Kobieta doskonale rozumie, że zdolności Jamiego muszą pozostać ich tajemnicą. Do czasu kiedy sama będzie zmuszona skorzystać z pomocy syna. Jamie radzi sobie z darem, którym został obdarzony, dopóki nie spotka zmarłego, który już za życia był potworem. "I see dead people". To było moje pierwsze skojarzenie po przeczytaniu opisu nowej powieści Stephena Kinga. Film lubię, autora bardziej zabrałam się więc szybko za lekturę i przepadłam na kilka godzin. Przez dużą czcionkę i marginesy  "Później" wydaje się niezłą cegiełką. Nic bardziej mylnego, bo objętością bardziej przypomina opowiadanie. Szkoda, bo w przypadku tego autora mogłaby to być nawet na kilkusetstronicowa powieść, a ja czytałabym ją z równie wielką przyjemnością. King pisze tak, że trudno się od jego książek oderwać. Tak było też w przypadku jego najnowszego dzieła. Czyta się ją ekspresowo i po prostu przyjemnie. Uraczeni w niej zostajemy połączeniem, które u mnie zawsze się sprawdza. Dzieciaki z nadprzyrodzonymi mocami i zjawiska paranormalne to coś, co lubię bardzo. Wiedziałam, że historia o chłopcu widzącym zmarłych to będzie coś dla mnie. Nie pomyliłam się, tak właśnie było! Narracja pierwszoosobowa i bardzo udana kreacja Jamiego sprawiają, że przez tę historię się płynie, a strony przewracają się same. Jest fajny klimat, lekki styl i humor. Nie ukrywam, że kilka razy zdarzyło mi się parskać śmiechem. Całość uzupełniają świetne teksty, a "dokładniusio" często mi ostatnio towarzyszy. Sięgając po nią, nie liczcie na krwawy horror, bo tego tu nie znajdziecie. Jeżeli więc liczycie na grozę, możecie się nieźle rozczarować. A skoro o rozczarowaniach mowa, nie mogę nie wspomnieć o zakończeniu. Zupełnie nie pasuje do całości i to właśnie ono najbardziej zgrzytało mi w całej powieści. Mimo to "Później" to dobra książka, z którą spędziłam kilka przyjemnych godzin. Myślę, że idealnie sprawdzi się dla tych, którzy dopiero mają w planie zaznajomienie się z twórczością Stefana. Czy polecam? Oczywiście!

Stephen King zasłużenie zyskał miano mistrza horroru, jednak nieustannie udowadnia, że nie da się tak jednoznacznie zaszufladkować. Potrafi bowiem pisać dzieła monumentalne jak „Bastion”, horrory mrożące krew w żyłach, czy opowieści, które po prostu świetnie się czyta. Ci, którzy po "Później" oczekiwali mroku mogli się zawieść, tym bardziej, że i blurb wprowadza nieco w błąd sugerując przerażający horror. Nie znajdziecie tu bowiem grozy, a dość lekką i dobrą rozrywkę. Jamie Conklin widzi zmarłych. Ale to nie wszystko. Może z nimi rozmawiać i co ważne, muszą mówić mu prawdę. Ta umiejętność, a może przypadłość kładzie się cieniem na całym życiu chłopca. Bo czy widok zmasakrowanych w wypadku zwłok nie odbije się na psychice dziecka? Czy jego odmienność i skrywany przed światem sekret nie wpłyną na relacje z innymi? Przyjdzie moment gdy od jego umiejętności będzie zależał los wielu ludzi, jednak nie spodziewa się jakie konsekwencje będzie musiał ponieść i z czym się zmierzyć. W dobrych rękach jego los okaże się darem, ale obudzi również chęć wykorzystania go przez osoby ze złymi zamiarami. Ta tocząca się dość powoli opowieść skupia się przede wszystkim na bohaterze, pokazując jego specyficzne dzieciństwo naznaczone śmiercią i obecnością duchów. I to on napędza tę historię, zachęcając do przewracania kolejnej i kolejnej strony. I choć nie budzi przerażenia, to stanowi świetną rozrywkę na jeden wieczór.

Zaczęłam słuchać audiobooka "Później" i po paru minutach pomyślałam, że o to wrócił mój Król, którego lubię. Do tego Maciej Kowalik czytał tak świetnie, że zatraciłam się w tej powieści. Ale to było zbyt piękne by było prawdziwe - niestety zakończenie powieści pozostawiło lekki niedosyt. Narrator jest zarazem głównym bohaterem, który opowiada historię swojego życia. Od dziecka widział zmarłych i mógł z nimi rozmawiać, odpowiadali mu szczerze, nie mogli kłamać. Swojej umiejętności nie postrzegał jako daru, trochę go krępowała, szczególnie kiedy dorośli chcieli, żeby poznał czyjeś sekrety. Jamie chyba wolałby być po prostu normalny i nie doświadczać takich rzeczy. "Wiecie co? Najgorsze w dorastaniu jest to, że zamyka człowiekowi usta". Powieść jest napisana lekkim prostym językiem, czyta się to przyjemnie i szybko. Matka Jamiego w chwilach złości potrafiła wymyśleć tak niesamowite wiązanki przekleństw, że chłopak też nie czuł się skrępowany czasem rzucić mięsem. Było sporo scen zabawnych, podanych z ironią, ale kiedy w grę wchodziło coś niebezpiecznego, to narrator przypominał czytelnikowi "uprzedzałem, że to jest horror". To było takie miłe puszczanie oka do czytelnika. Podobał mi się taki zabieg, cały czas czułam związek z tą postacią. Ta książka miała potencjał, żeby rozrosnąć się niczym "To" i przez chwilę myślałam, że tak będzie. Wątki jednak potoczyły się inaczej niż myślałam i powstała zamknięta całość. Zakończenia na pewno na długo nie zapamiętam, bo w porównaniu do fascynującego i porywającego początku, było jakieś takie... nijakie. Nawet mało wiarygodne dla mnie. "Zawsze jest jakieś później, teraz to wiem. Przynajmniej do śmierci. Bo wtedy wszystko inne jest już wcześniej". Czy będziecie się bać? Myślę, że nie. Ja się nie bałam, mimo że niektóre duchy były ofiarami morderstw i wypadków, więc wyglądały strasznie. King pisał straszniejsze horrory, ale tutaj brak takich wrażeń zastępuje ciekawa fabuła i naprawdę sympatyczny główny bohater. Polecam serdecznie, nawet pomimo tego skopanego zakończenia.

Mam ogromne szczęście, że mój ulubiony pisarz nie dość, że wydaje przynajmniej jedną książkę każdego roku, to jeszcze zdecydowana większość z nich jest, co najmniej dobra. „Później” to najnowsze dziecko Stephena Kinga. Stephen King (pisze także pod pseudonimem Richard Bachman) urodził się 21 września 1947 w Portland. Jako dziecko był świadkiem nieszczęśliwego wypadku – jeden z jego przyjaciół został potrącony przez pociąg i zmarł. King zanim odniósł sukces jako pisarz pracował, jako nauczyciel języka angielskiego w szkole. W 1973 roku ogromny sukces literacki odniosła jego pierwsza powieść „Carrie”. Od tamtej pory jego książki rozeszły się w nakładzie przekraczającym 350 milionów egzemplarzy, co czyni go jednym z najbardziej poczytnych pisarzy na świecie. Jest wielokrotnym zdobywcą Nagród Brama Stokera i British Fantasy Award. W 1999 roku został potrącony przez samochód. Jego obrażenia – wielokrotne złamanie biodra, połamane żebra i uszkodzone płuco – unieruchomiły go w szpitalu na prawie trzy tygodnie. King przez ponad dziesięć lat miał problemy z alkoholem i narkotykami. Jego dwaj synowie – Owen King oraz Joe Hill – również są pisarzami. Tylko umarli nie mają sekretów. Jamie od najmłodszych lat widuje zmarłych. I nie przypomina to tego, co znamy ze słynnego filmu z Bruce’em Willisem. Jamie może zobaczyć to, czego nikt inny nie widzi, i poznać sekrety, których nikt inny nie zna. Ale cena, jaką musi płacić za swoje nadnaturalne zdolności, jest bardzo wysoka. O czym doskonale wie matka Jamiego, która namawiała go, aby nikomu nie mówił, co potrafi. Taki dar nie może długo jednak pozostać niezauważony. I Jamie wkrótce będzie musiał pomagać nowojorskiej policji w śledztwie w sprawie, w której pewien morderca groził uderzeniem zza grobu. Książkę czyta się błyskawicznie. Ciekawa fabuła w połączeniu z dużą czcionką i rozdziałami, które zaczynają się od nowej strony (uczciwie trzeba przyznać, że gdyby powieść miała normalną czcionkę i rozdziały, to spokojnie miałaby ze sto stron mniej.) sprawiły, że pochłonąłem ją na dwa podejścia. King tradycyjnie powoli buduję atmosferę, przeskakując co chwila do historii, które wydarzyły się wcześniej. Oczywiście nie brakuje w „Później” wstawek, które informują nas na końcu rozdziału, o czym będziemy czytać niebawem, co automatycznie trochę zmusza nas do zapoznania się z kolejnymi stronami. Uwielbiam Króla, za tego typu zagrania. Jeżeli chodzi o zakończenie powieści, to nie mogę go jednoznacznie ocenić. Z jednej strony jest bardzo mocno przewidywalne i mniej więcej od połowy lektury domyślałem się, że właśnie tak będzie wyglądać. Z drugiej jednak, Stephen wprowadził pewien element, który mnie zaskoczył. Ogólnie mam wrażenie, że King zostawił sobie maleńką furteczkę do tego, że kiedyś jeszcze wrócić do Jamiego w jakiejś książce. Na okładce „Później”, jest fragment recenzji, z którego wynika, że jest to zabawna lektura. Absolutnie nie zgadzam się z ta opinią, ponieważ dla mnie jest to opowieść o przyśpieszonym kursie dojrzewania i utraconej niewinności. Autor rewelacyjnie nakreślił postać głównego bohatera, a także jego relację łączącą go z matką. Stephen po raz kolejny udowodnił, że nie ma sobie równych, w kreowaniu dziecinnych i nastoletnich bohaterów. „Później” to bardzo dobra książka, którą czytało mi się bardzo przyjemnie. Skłaniam się ku opinii, że chociaż jest to powieść momentami dość przerażająca, to autor po raz kolejny uśmiecha się do swoich młodszych czytelników. Nie zmienia to faktu, że i starzy kingowi wyjadacze znajdą w tej lekturze coś dla siebie. Warto sięgnąć po tę książkę. Teraz. Nie później. Opinia pochodzi z mojego bloga: www.oczytany.eu