Wszyscy muszą zginąć

Prestiżowe warszawskie liceum. W czasie apelu dochodzi do ataku terrorystycznego. Zamaskowani sprawcy detonują ładunki wybuchowe, strzelają do niewinnych uczniów i pracowników szkoły. Jednym z zamachowców jest uczeń - Błażej Dragiel, który na oczach swojej najlepszej przyjaciółki Kai, popełnia samobójstwo. Dlaczego syn znanego filantropa i biznesmena dopuścił się takiego okrucieństwa? Kaja, za wszelką cenę będzie starała się znaleźć odpowiedź na to pytanie. Wkrótce jednak sama będzie musiała zmierzyć się z falą hejtu i oskarżeniami o współudział w zamachu. Czy uda jej się poznać prawdę? Na każdą napisaną przez Marcela Mossa książkę czekam z ogromną niecierpliwością. Wiem, że mogę sięgać po nie w ciemno i na pewno się nie zawiodę. Nie inaczej było w przypadku "Wszyscy muszą zginąć". Kolejny raz otrzymałam historię, która daje do myślenia i nie pozwala łatwo o sobie zapomnieć. W przejmujący i wyjątkowy sposób Autor przedstawia w niej problemy, z którymi codziennie muszą zmagać się młodzi ludzie. Hejt, odrzucenie, homofobia, brak zrozumienia czy zatracenie się w wirtualnej rzeczywistości. Niestety nie zawsze są w stanie sami poradzić sobie z otaczającą ich rzeczywistością, a brak pomocy ze strony dorosłych szybko może doprowadzić do tragedii. Mimo bardzo trudnej tematyki książkę czytało mi się naprawdę dobrze, choć nie ukrywam momentami ilość tragedii mnie przytłaczała. Wydarzenia obserwujemy z perspektywy dwójki głównych bohaterów. Rozdziały sprzed zamachu pozwalają nam zobaczyć jak podejmowane przez nich decyzje, doprowadzają do tragedii. Moss kolejny raz zafundował czytelnikom prawdziwą emocjonalną bombę. Nie da się ukryć, że wie jak pisać dobre thrillery psychologiczne. Jest wnikliwym obserwatorem otaczającego nas świata i bez zbędnych sentymentów opisuje, to co widzi. Myślę, że przeczytać tę powieść powinien każdy rodzic nastoletniego dziecka. Ja kolejny raz jestem na tak i już czekam na następną książkę Pana Mossa.

Uwielbiam książki Marcela Mossa. Na ten moment moja ulubiona to „Nie wiesz wszystkiego”. „Wszyscy muszą zginąć” to książka bardzo luźno powiązana z tamtą. Raz czy dwa wspominani są bohaterowie znani nam z tej pierwszej, ale spokojnie, są to wzmianki niezawierające spojlerów – ot, taki smaczek dla czytelnika. Niestety, „Wszyscy muszą zginąć” to moim zdaniem najsłabsza z dotychczasowych książek autora. Fabuła jest naprawdę ciekawa, ale znalazło się w niej ZA DUŻO niektórych rzeczy. Przede wszystkim za dużo skrajności. Autor przedstawił nam tu kilkoro bohaterów ogarniętych obsesją na punkcie patriotyzmu czy religii, takich skrajnych fanatyków partii rządzącej (chociaż nie była ona wymieniona z nazwy, ale i tak widać, o co chodzi). Jako osoba o zupełnie innych poglądach, miałam czasem dość czytania o tym, jakie to LGBT jest złe, aborcja powinna być całkowicie zakazana, a kościół to najważniejszy filar społeczeństwa. Żeby nikt mnie źle nie zrozumiał – to nie są poglądy autora, a antagonistów, a książka nie próbuje nam wmówić ich słuszności, wręcz przeciwnie. Ale nie zmienia to faktu, że były wspominane tak często, że mózg mi się chwilami przegrzewał od czytania niektórych bzdur, przez co lektura wydawała mi się po prostu męcząca. Oczywiście książka ma też sporo dobrych stron. Porusza ważne tematy, jakie jak uzależnienie od gier komputerowych, zatracanie granicy między fikcją a rzeczywistością czy patologia w rodzinie. Autor jak zwykle zaskoczył mnie nieprzewidywalnym zakończeniem, ale chyba nie podobało mi się ono aż tak, jak w innych jego książkach. Było aż za bardzo... nieprawdopodobne? Podsumowując – nie jest źle, ale mogło być lepiej.

Przeczytałam kilka książek autora, więc było tylko kwestią czasu sięgnięcie po najnowszą jego powieść o bardzo sugestywnym i przerażającym tytule „Wszyscy muszą zginąć”. Jego książki przyciągają mnie niczym płomień ćmę i z jednej strony bardzo chcę je czytać, z drugiej boję się z czym mnie pozostawią. Bo intrygująca fabuła wciąga bez reszty stanowiąc znakomitą rozrywkę, ale poruszane trudne i bolesne tematy wkręcają się w moje myśli długo nie dając spokoju. "Po tym dniu już nic nie będzie takie jak dawniej." Tym razem autor zwraca uwagę na wiele problemów, z którymi współczesna młodzież boryka się na co dzień. Począwszy od braku akceptacji ze strony rodziny, odrzucenia przez rówieśników, hejtu, poprzez przestępstwa na tle homofobicznym, zatracenie w wirtualnej rzeczywistości, po bolesne zawody miłosne i odkrywanie własnej seksualności. Czyni to w specyficzny dla siebie, nieco przejaskrawiony, sposób. Jednak osiąga swój cel. Pokazuje do czego może doprowadzić bagatelizowanie sygnałów i jak łatwo jest przeoczyć znaki i niemy krzyk o pomoc. Jak bardzo można zmanipulować młody, zagubiony umysł, kształtując postawy, poglądy i działania. I gdy rodzina, szkoła, przyjaciele nie zdają egzaminu, nie stanowią oparcia i przeciwwagi dla narastających problemów, jak niewiele trzeba, by doszło do tragedii. Książkę pochłonęłam w jeden wieczór. Nie mogłam przestać czytać dopóki nie poznałam zakończenia, a to, zwaliło mnie z nóg. Zupełnie się nie spodziewałam, że autor poprowadzi nas w tym kierunku. Prócz znakomitej rozrywki zyskałam przygnębiający obraz współczesnej młodzieży. Czy rzeczywiście tyle w niej nienawiści, niedojrzałości emocjonalnej, kompleksów i strachu? Czy uciekając w rzeczywistość wirtualną tracą umiejętność radzenia sobie w prawdziwym życiu? Mam nadzieję, że nie, ale jako matka nastolatków będę miała oczy otwarte.

Po lekturze "Nie wiesz wszystkiego" miałam nadzieję na równie dobre emocje i ... się nie zawiodłam. Pomysł na fabułę moim zdaniem odważny, a zarazem bardzo ciekawy. Historię poznajemy od wydarzeń z teraźniejszości, by później stopniowo poznawać przeszłość i teraźniejszość. Każdy rozdział powodował, iż napięcie rosło, a emocje nie znajdowały ujścia. Z każdą kolejną stroną chciałam już poznać prawdę, a gdy to się nie działo, to byłam zła ;) Jednak nie było prawdy, a historia coraz bardziej się komplikowała. Ale wiesz, w końcu nadszedł ten moment, to zdanie, które wyjaśniło wszystko i... uszło ze mnie powietrze. Dokładnie tak się poczułam, jakby ktoś wyciągnął wentyl i powietrze wraz z emocjami uleciało ze mnie. Ostatnie strony czytałam z lekkim niedowierzaniem, smutkiem i zaskoczeniem, że to już koniec tej niesamowitej, zagmatwanej i nieoczywistej historii. Autor genialne poprowadził akcję. Wszystko wydawało się oczywiste, by tą oczywistością się nie okazało. Gwarantuję, iż emocje będą towarzyszyć Ci podczas lektury od pierwszej strony. Ta książka jest nieodkładalna, musisz poznać całość, bo inaczej nie skupisz się na niczym innym.