Mieliście tak, że bohaterka jakiejś książki Was bardzo irytowała, ale ostatecznie powieść Wam się podobała, zaskoczyła, dobrze ją wspominacie? Ja mam tak ze "Złotą klatką" Camilli Lackberg. Ale może od początku. "Złota klatka" opowiada historię Faye. Pięknej, inteligentnej kobiety, której życie u boku Jacka nie jest tak kolorowe, jak mogłoby się wydawać. Kobieta, na której pomyśle i inteligencji zbudowane zostało imperium jej męża, pozwoliła zdegradować się do roli matki, kury domowej i dziwki, którą od czasu do czasu pieprzy jej mąż. Dodatkowo, w pewnym momencie ginie ich córka, a krew w przedpokoju jest dowodem na to, że to właśnie mąż Faye mógł być w to zamieszany. Jak już wiecie mniej więcej, o czym jest książka, przejdę do moich odczuć. No ludzie! Miłość jest ślepa, a ta książka doskonale to pokazuje. Mądra, piękna, młoda kobieta, która tylko dzięki własnemu uporowi, inteligencji i motywacji dostała się na studia i miała na nich same fantastyczne stopnie nagle... wpada po uszy, zakochuje się i jest w stanie zrobić wszystko, by uszczęśliwić faceta. Nawet może rzucić studia i zrezygnować z własnej przyszłości. A to wszystko z miłości, z zauroczenia, z dobrego serca, z chęci pomocy w spełnieniu marzeń. I nie, nie wraca na te studia, zostaje zdegradowana, siedzi w domu, jest dla męża kurą domową i od czasu do czasu dziwką, choć nawet tego mąż przestaje chcieć. No mi by się już dawno lampka zapaliła. Taka byłam wściekła, tak mnie irytowało to usłużne zachowanie bohaterki, miałam ochotę rąbnąć ją jakąś dobrą patelnią, żeby się otrząsnęła, spojrzała w końcu trzeźwo na to, co się dzieje. A jej męża miałam ochotę rozszarpać gołymi rękami.. szok. Ale plus dla książki, jeśli wywołuje jakiekolwiek emocje. Nie chcę Wam zdradzać już nic więcej, gdyż to jest zaledwie początek powieści. Czyta się świetnie, szybko, praktycznie płynie się przez tę książkę. Z fascynacją śledziłam dalsze losy Faye i jestem w stanie uwierzyć, że takie rewolucyjne zmiany są możliwe. Jestem w stanie uwierzyć, że zraniona kobieta jest zdolna do wszystkiego. Nie uwierzę jednak, że tak łatwo można zostawić córkę, nie walczyć o nią, dać się pochłonąć swoim myślom, zatracić gdzieś swój instynkt macierzyński. Ciekawym dodatkiem są kąski z przeszłości Faye, sceny z jej życia w rodzinnej miejscowości oraz początki związku z Jackiem. Wszystko to daje nam pełny obraz kobiety, która jest zdolna do wszystkiego, która potrafi planować, myśleć, której inteligencja wykracza poza typowe ramy. I wiecie, może niektórzy mnie zlinczują, albo się zdziwią, ale ja polecam tę książkę. Warto ją przeczytać, mimo, że Faye to taka irytująca ciapa, warto przebrnąć przez prawie 400 stron do samego zakończenia, które wymazało początkowy niesmak i złość na książkę i główną bohaterkę.

Początkowo po opisie zdecydowanie spodziewałam się bardziej kryminału aniżeli thrilleru. Jednak najbardziej pomogły mi podpowiedzi innych osób czytających by podejść do tej historii jak do obyczajówki z elementami thrilleru (poczym się podpisuję), w ten sposób uniknęłam rozczarowania. Po zmianie podejścia nie spodziewałam się jakiegoś wielkiego „wow” tylko dość ciekawej historii, którą może uda mi się szybko przeczytać i będzie mi się spodobać. Jednak otrzymałam znacznie więcej bo owszem przeczytałam ją szybko i mi się podobała, ale okazała się lepsza niż przypuszczałam na samym początku! Z każdym rozdziałem trudniej było mi odłożyć książkę bo wręcz musiałam wiedzieć CO DALEJ, jednocześnie nie chcąc by się skończyła. Nie raz byłam w szoku, albo zła, a niekiedy miałam ochotę kimś potrząsnąć by się ogarnął (zwykle Faye na początku). Chodź całość zaczynamy od właściwie zakończenia to wydarzenia poprzedzające finał kompletnie nie są oczywiste i to sprawiło, że „bawiłam” się przy czytaniu jeszcze lepiej. Bohaterowie są ciekawie wykreowani i nie można powiedzieć by byli identyczni, każdy ma w sobie coś co go wyróżnia, ze wszystkich pojawiających się postaci najbardziej lubię Chris i Faye, które są wręcz wybuchową mieszanką i dobrym przykładem przyjaźni. Muszę wspomnieć o tym, że główna bohaterka całkowicie mnie powaliła swoim sprytem, determinacją, inteligencją, upartością, a co najważniejsze siłą. Otaczają także mniej lub bardziej odczuwalna aura tajemnicy i mroku związana z niewyjaśnioną przeszłością Na koniec mogę powiedzieć niewiele bo to co ważne jest wyżej. Jednak jeżeli szukacie książki z silną kobiecą bohaterką, która prawdopodobnie zaskoczy was nieraz swoim sprytem to zdecydowanie sięgnijcie po „Złotą Klatkę”. Faye Adelheim całkowicie mnie sobą oczarowała.

O "Złotą klatkę" słyszałam wiele bardzo dobrych opinii. Czy się z nimi zgadzam? Nie do końca. Owszem, książka jest naprawdę dobra, ale nie jest ona wybitna, a ja sama spodziewałam się po niej nieco więcej. Postacie zostały bardzo dobrze wykreowana, a ja sama do wielu z nich czułam sympatię. Może nie od początku lubiłam się z Faye, ponieważ bardzo nie podobało mi się to, jak zmieniła się dla męża. Bardzo podobało mi się to, iż mieliśmy przeplatane dwie, a właściwie dwie pętle czasowe: obecne wydarzenia, czas studiów głównej bohaterki oraz jej dzieciństwa i młodości. Muszę jednak ze smutkiem przyznać, że okres przed wydarzeniami ze "Złotej Klatki" był o wiele ciekawszy. Mamy tutaj motyw zbrodni doskonałej, zmiany bohaterki z uległej w silną. Sam zamysł oraz rozegranie tej zbrodni mi się podobał, ale jej dopełnienie było dla mnie meh. Normalnie nie używam takich stwierdzeń w opiniach, ale tutaj się inaczej nie da wyrazić moich odczuć. Nie mogę też nie wspomnieć o tym, jak pięknie wydana jest ta pozycja. Ją aż chce się, dzięki temu czytać. Podsumowując, mimo że nie było tutaj tego efektu wow, to mogę wam polecić tę pozycję. Może wam spodoba się bardziej i odbierzecie ją w zupełnie inny sposób niż ja.

Najwyższy czas odnieść się do głośnej z wielu powodów "Złotej klatki" autorstwa C.Läckberg; jednak nie nawiążę w swojej opinii do słynnych kryminałów autorki, gdyż ich po prostu nie czytałam - jeszcze. Moja recenzja będzie więc na tyle subiektywna i pozbawiona porównań, jak to tylko możliwe. "Złota klatka" podzielona na 3 części, na które składają się krótkie rozdziały, porusza niełatwy temat tak zwanej przemocy psychicznej oraz przemocy ekonomicznej, zabarwionych również małżeńską zdradą. Główna bohaterka Faye ma pozornie wszystko, o czym mogłaby marzyć współczesna kobieta. Śliczną córeczkę, urodę, ogromne mieszkanie, a także przystojnego męża, który jest milionerem. Brakuje jej w zasadzie dwóch, a może trzech rzeczy. Miłości oraz szacunku ze strony rzeczonego męża, pewności siebie oraz spokoju ducha, gdyż od czasu do czasu na powierzchnię wyłaniają się demony z przeszłości, z czasów, kiedy była znana jeszcze jako Matylda, a nie TA Faye. Choć dawna Faye cechowała się determinacją, ambicją oraz inteligencją, Faye jako żona Jacka stara się niemalże służalczo mu przypodobać, gubiąc gdzieś przy tym samą siebie. Nie dość, że kiedyś porzuciła studia na rzecz jego firmy, której podwaliny stworzyła, to jeszcze dała się zamknąć w domu oraz podpisała intercyzę, które w razie rozwodu zostawia ją z niczym. Do rozpadu związku oczywiście dochodzi, a "mroczna" Faye zabiera głos, żądając zemsty... "Złota klatka" to powieść, która z założenia miała być thrillerem psychologicznym i choć mało w niej faktycznego thrillera, to wciąga na tyle, że można ją bardzo szybko skończyć. Ot, idealne czytadełko na lato, bądź wolny jesienny wieczór; takie, które nie wyróżnia się w zasadzie niczym szczególnym, bo też język jakim posługuje się autorka, podczas prowadzenia dwóch rodzajów narracji (wszechwiedzącej oraz pierwszoosobowej w przypadku retrospekcji) nie jest wybitny, czy też plastyczny. Można też dyskutować nad pozorną łatwością z jaką Faye realizowała swój dziki plan zniszczenia Jacka, czy też debatować nad tym, czy aby na pewno nie miała jakichś zaburzeń psychicznych pozostawionych po traumie z dzieciństwa, ale po co? Jeszcze raz: to nie jest dzieło wybitnie, ale przyjemnie się je czyta, jak to zazwyczaj w przypadku głośnych bestsellerów bywa. Dla mnie "Złota klatka" jest powieścią przeciętną, a jednocześnie taką, przy której się za bardzo nie wynudziłam i to mi na dzień dzisiejszy wystarczy.

I tym razem nie zawiodłam się, sięgając po kolejna książkę Camilli Lackberg. Autorka również zaskoczyła nową serią. Złota Klatka to trzymający w napięciu thriller psychologiczny. Głowna bohaterka Faye wiedzie życie jak z bajki. Ma wszystko, kochającego, przystojnego i bogatego męża, śliczną córeczkę. Nie do końca jednak jej życie do bajkowa kraina. Faye musi spełniać wszystkie zachcianki wiecznie nie zadowolonego męża Jacka, dbać i stwarzać pozory idealnej rodziny. Jednak przychodzi w jej życiu moment w którym "otwierają jej się oczy" i zaczyna walkę o siebie i córkę. Gdy zostaje bez środków do życia i jakichkolwiek perspektyw na przyszłość dociera do niej ile poświęciła dla męża. Swoją determinacją, uporem osiąga sukces zawodowy, ale to nie był jej jedyny cel. Postanawia się zemścić. Książka jest napisana prostym, nieskomplikowanym stylem i nie ma w niej rażących błędów. Czyta się szybko, a każda kolejna strona wciąga coraz bardziej. Polecam ;-)

Najnowszy thriller Camili Lacberg, trochę inny niż poprzednie książki. Książka jest bardziej odważna, bardziej kobieca. O determinacji w dążeniu do upragnionego celu. Tytułowa złota klatka to życie Faye, czy uda jej się z niej uciec? Co musi zrobić, żeby w końcu dostać upragniony spokój dla siebie i córki. I co tak naprawdę stało się na łodzi?

Kupiłam tę książkę ze względu na zamieszczony opis oraz zachwyt, w jaki wpadłam po przeczytaniu "Ofiary losu". Na samym początku muszę powiedzieć, że nie wiem, czy to polskie tłumaczenie jest w tym stopniu nieprofesjonalne, czy oryginał również jest tak kiepsko napisany, ale w książce nie brak powtórzeń wyrazowych w każdym zdaniu, czy słów, które nie pasują do nastroju, który autorka próbuje stworzyć. Bardzo ciekawił mnie wątek toksycznego związku, w którym znajdowała się główna bohaterka i tu muszę przyznać - jego opis oraz przebieg bardzo mi się podobały. Wszystko jest napisane naturalnie, nie ma niczego co byłoby naciągane. Oprócz tego wątku, reszta jest według mnie po prostu słaba. Zakończenie było do przewidzenie od początku, przebłyski przeszłości są moim zdaniem niejasne i odniosłam wrażenie, że czasami nawet na przymus. Jeżeli ktoś liczy na dobry kryminał psychologiczny, (ogólnie kryminał) to odradzam tej pozycji, bo nie gwarantuje ona wielu emocji, czy nieprzewidywalności. To dobrze, że autorka miesza różne style i osobowości, lecz muszę przyznać, że liczyłam na kryminał, a tymczasem dostałam wiecznie chcącą zemsty, tkwiącą w toksycznym związku Faye, a sama książka kończy się w najprostszy sposób, w jaki tylko mogła się skończyć.