Niestety. Książkę odkładam i zgaduję, że bardzo szybko o niej zapomnę. W poprzednim roku przeczytałam "Krainę zeszłorocznych choinek" tej samej autorki i zakochałam się. Wszystko tam było idealne, humor wycelowany w punkt, historie prawdziwie świąteczne, a jak to zgrabnie się ze sobą połączyło na końcu i ile łez wycisnęło! Miałam wielką nadzieję, że "Choinka cała w śniegu" też będzie taka, ale niestety tutaj do perfekcji jeszcze daleko. Jest wielu bohaterów, których na początku ciężko zapamiętać i potem rozpoznawać, ale to już popularna klątwa wszystkich świątecznych powieści. Historie jakoś mi nie grały ze sobą. Czułam się, jakbym oglądała kompilację skeczów kabaretowych o tematyce świątecznej, w której co jakiś czas pojawiały się trochę lżejsze przejścia (a może tam też był humor, tylko go nie zrozumiałam?). Wątki komediowe wypadają bardzo słabo. W "Krainie..." zdarzało mi się śmiać w głos albo zaraz po lekturze opowiadać komuś, co wydarzyło się w książce. Przede wszystkim dochodziło do śmiesznych nieporozumień, to wszystko było jakieś takie ciepłe i miłe dla serca. Tutaj znudzona przewracałam strony i zerkałam, ile jeszcze do końca. Humor był wymuszony, wtórny, tak jakby wszystkie najlepsze pomysły zostały już gdzieś indziej użyte. Dla przykładu - jeden bohater nie może przeżyć, że jego nastoletnia córka ma swojego pierwszego chłopaka. Na zebraniu klasowym z nauczycielką, innymi rodzicami i uczniami, cierpiący katusze ojciec próbuje się wychylić na krześle, żeby obserwować swoją córkę z drugiego końca sali. Wierci się na tym krześle, szura po podłodze, a nauczycielka co chwilę przerywa swój wykład i patrzy na niego krzywo. Temu jest poświęcony cały rozdział. Myślę, że ta książka może się wielu czytelnikom spodobać. Na pewno czytałam już gorsze świąteczne tytuły, ale z drugiej strony znam też co najmniej dwa lepsze, więc...

Kolejna część powieści Pani Joanny po którą sięgnęlam z wielką radoscią.polecam wszystkim .

Choinka cała w śniegu, Joanna Szarańska Jest to kolejna książka świąteczna, schematyczna, ale zdecydowanie jedna z lepszych, jakie w tym roku czytałam. Przede wszystkim za klimat i ,,poczucie tej aury świątecznej”. Zawsze doszukuje się w tych książkach tego elementu, jeżeli nie czuję w nich magii świąt, to jest to dla mnie już z góry przekreślona książka, pomimo tego, że fabuła potrafi być dobra i na poziomie. Od tej książki wręcz bije ciepło, ta pozytywna energia. Jestem też pewna, że każdy czytelnik znajdzie tutaj coś dla siebie, bo jest to wartościowa i pouczająca książka. Jest to kolejna książka, która jest przedstawiona z perspektywy kilku osób. Każdy z tych bohaterów jest przed świętami zalatany i ma swoje problemy. Nikt nie myśli o nadchodzących świętach, co jest bardzo przykre. To jest też historia, która działa na ludzkie uczucia. Było kilka takich momentów, które sprawiły, że musiałam zrobić pauzę, bo było mi zwyczajnie szkoda bohaterów i następujących po sobie wydarzeń. Wiecie co jednak najbardziej chwyciło mnie za serce? W tej książce już od samego początku jest wyczuwalne dobro, chęć niesienia pomocy drugiemu człowiekowi. I to jest chyba w świętach najważniejsze, prawda? To powieść, która chwyta za serce i oczarowuje każdego czytelnika. Tych kilku bohaterów połączy w te święta szczególna więź. W pewnym bloku, przy ulicy Weissa mieszka pani Michalska, która jest dozorczynią. To bardzo dobra osoba, która sprawuje piecze i niesie pomoc potrzebującym. To osoba, która chce dobrze dla ludzi, zawsze godzi sąsiadów i pragnie, aby wszyscy ludzie z bloku żyli w dobrych stosunkach, po prostu byli dla siebie jak rodzina. Znajdą się i tacy, którzy będą mieli sobie do wyjaśnienia parę spraw. Z kolei inni będą musieli trochę zwolnić tempo i zatrzymać się choć na chwilę, bo nawet nie zauważą, kiedy te święta im miną…

Cykl książek o charakterystycznej oprawie przedstawiającej kolorowe drzwi o wdzięcznej nazwie Cztery Płatki Śniegu nie jest dla Was żadnym zaskoczeniem. Autorka zadbała o czytelników skrupulatnie wydając kolejne tomy zimową porą, aby jej fani mogli jeszcze bardziej wczuć się w magię, którą ze sobą niosą Święta Bożego Narodzenia. „Choinka cała we śniegu” jest trzecim tomem cyklu autorstwa Joanny Szarańskiej, który jest bardzo wyczekiwany każdego roku. Jeśli szukacie dla siebie literatury, która sprawi, że odnajdziecie w sobie tego ducha świąt, który nie zawsze dopisuje, gubiąc się gdzieś po drodze między gonitwą i rutyną codzienności, to dobrze trafiliście. Dlaczego? Joanna Szarańska jest malarką, która zamiast farbami maluje emocjami, a my czytelnicy dostrzegamy w jej dziełach idealne dla nas wartości. To jedna z tych autorek, które nie upiększają rzeczywistości zalewając ją toną lukru, wymyślając posypkę z naciąganych dramatów. To kobieta, która odnajduje życiowe sytuacje, w których muszą się odnaleźć bohaterowie, zupełnie jak my. Jeśli nie czytaliście wcześniejszych tomów cyklu, a chcielibyście w tym roku schrupać „Choinkę całą w śniegu” popijając gorącą czekoladą, a obawiacie się, że pogubicie się gdzieś po drodze, to chcę Was uspokoić, że ja sobie poradziłam. Tomy naturalnie są ze sobą powiązane, ale nie w sposób, który sprawi, że nie będziecie potrafić się rozeznać w sytuacji. Mimo tego zachęcam do zaczęcia swojej przygody z twórczością Szarańskiej według kolejności, ja z pewnością w wolnej chwili sięgnę po wcześniejsze tomy, ponieważ zaciekawiła mnie ta seria. Styl, którym posługuje się autorka jest przystępny, przyjemni i łatwy do przyswojenia, więc przez powieść po prostu się sunie, jakby jechało się na sankach z wysokiego wzniesienia. „Choinka cała w śniegu” opowiada historie mieszkańców pewnego budynku przy ulicy Weissa. Ludzie, których spotykamy na swej czytelniczej drodze są różni, borykają się ze swoimi własnymi problemami. Są jednak bardziej rodzinni, tworzą społeczność, która dba o siebie w pewien sposób. Wzajemnie uczą się mądrości, która wynika z różnych doświadczeń, jakie nabywają w życiu. W tym roku sąsiedzkie spotkanie wigilijne stoi pod dużym znakiem zapytania, problemem jest brak czasu na jego przygotowania. Każda bohaterka jest zajęta swoimi sprawami, przygotowaniami do przeprowadzki, leczeniem skręconej nogi, czy też kolejnymi instagramowymi wyzwaniami. Czy mimo wszystko stanie się cud i spotkanie uda się zorganizować? Co jeśli ta tradycja przepadnie? Czy sąsiadom uda się ponownie ze sobą zjednać? Czy to wszystko jest na tyle ważne, że na ten jeden wieczór nie można się po prostu wyłączyć? „Choinka cała w śniegu” jest przepełniona nie tylko scenami wypełnionymi magią, świętami i wzruszeniami, ale także niezwykle humorystycznymi akcentami! Szarańska potrafiła sprawić, że śmiałam się przewracając kolejne strony brnąć niczym w zaspie do samego końca powieści. Z książki płynie dość oczywiste przesłanie, które, jak to w życiu bywa jest najczęściej zapominane. Nie liczy się cała otoczka, zdjęcia, najmodniejsze dodatki, cały ten przepych i najwymyślniejsze potrawy, a czas i bliskość drugiego człowieka, za którą tak naprawdę tęsknimy. Wszystko, co ważne mamy na wyciągnięcie ręki, a tak łatwo o tym zapominamy i pozwalamy, aby ta magia się gdzieś rozmywała. To ludzie są ważni, z którymi można usiąść do wspólnego stołu i porozmawiać od serca, nie warto tracić tego dla dóbr materialnych, czy gonitwy, przez którą nie chcemy zwolnić tempa. Joanna Szarańska znalazła złoty środek, potrafiła stworzyć opowieść, która nie tylko nas bawi, ale także przypomina o ważnych sprawach. Potrafi wzruszyć i wpłynąć na emocje na tyle, że zaczynamy się nad sobą zastanawiać, czy potrafimy wszystko, co nas napędza w odpowiednim momencie wyłączyć, aby nic nas nie rozpraszało, abyśmy mogli poświęcić nas własny czas tym, którzy tego łakną i potrzebują. Sęk w tym, aby w codzienności nie pozwolić umknąć czemuś wartościowemu, bo drugi raz taka okazja może nam się nie powtórzyć. „Choinka cała w śniegu” jest dobrą lekturą na zimowe popołudnia, pozycją obowiązkową dla tych z Was, którzy uwielbiają twórczość Szarańskiej. Polecam Wam gorąco.