Dorian Gray to młody mężczyzna o niezwykłej urodzie, który pozwala się sportretować znanemu londyńskiemu malarzowi. Kiedy mężczyzna ogląda swój portret, wypowiada nieprzemyślane życzenie, które zmienia jego życie. Bo od tamtego dnia Dorian Gray się nie starzeje ani nie zmienia wyglądu... ale za to jego portret pokazuje jego dusze, a zwłaszcza to jakim zepsutym człowiekiem zaczął się stawać Gray.  ,,Portret Doriana Graya" to nie byle jaka powieść. To książka ponadczasowa, która od lat zachwyca. A to dlatego, że doskonale wpisuje się w każdy okres czasowy, ale i też w ludzką duszę. Bo któż by z nas nie chciałby być wiecznie piękny? Nosić na sobie niewinność, a nie brzemię grzechów tych małych lub dużych?  Muszę przyznać, że Dorian Gray skojarzył mi się z Instagramem i dużymi influenserami, którzy non stop robią sobie zdjęcia i wpływają na nas kształtując pewien kanon piękna, do którego czasem nieświadomie dążymy. Ale oprócz tego Oscar Wilde w swojej powieści doskonale pokazał na przykładzie tego bohatera to, co się dzieje z człowiekiem, kiedy ten słucha kogoś innego i stosuje się do jego rad bez choćby chwili zastanowienia. To jak autor to przekazał jest piękne i zarazem straszne, bo człowiek po tej książce uświadamia sobie, że każdy z nas ma swój mały portret samych siebie niczym Dorian Gray. Dodatkowo mamy tutaj mały wątek homoseksualny, co było dla mnie sporym zaskoczeniem, zwłaszcza iż książka została napisana w 1890 roku. No ale to też jest niejako dowód na to, że taka miłość jaka jest ukazana w powieści była od zawsze, tylko że skrzętnie ukrywana. Na sam koniec chciałam tylko dodać, że mimo iż książka jest niezwykle krótka, to jest wypełniona historią, która skłania do refleksji. Dlatego tę recenzję nie traktuje tak, jak inne gdzie rozbierałam postacie i świat na dwie różne kwestie. Bo ,,Portret Doriana Graya" to coś więcej niż się z wierzchu wydaje i dlatego też dostaje on ode mnie solidne 8/10.