Wigilijna przystań, Sylwia Trojanowska Styl Autorki znam już od jakiegoś czasu, bo przeczytałam kilka jej książek. Wiem jak pani Sylwia pisze, dlatego byłam już z góry przekonana do tej lektury. I jak się okazało, było super. Bardzo klimatyczna książka, pełna zimowego uroku, czuć było tutaj też ten świąteczny nastrój. Na początku możemy troszkę się pogubić, bo jest sporo bohaterów, ale po pewnym czasie wszystko zaczyna nam się łączyć ze sobą i tworzyć spójną historię. Jest tu tyle uroku i tyle ciepła, że to aż dziwne, iż tyle zmieściło się w tak cieniutkiej książce. Na szczęście nie jest to jedynie nudna historyjka o cudownych świętach przesyconych jedynie miłością, mamy tutaj wiele elementów, a mianowicie ból, urazę, przebaczenie, pojednanie, przyjaźń, trudy życia codziennego, konflikty rodzinne, pomoc innym. Ta historia tak wiele mieści w sobie, a ma tak niewiele stron. I to jest właśnie sztuka, aby umieć poruszyć w książce aż tyle tematów i zawrzeć to w zaledwie trzystu stronach. Ci bohaterowie są tacy normalni, codzienni. Bardzo się z nimi zżyłam już od początku książki i potem miałam niestety problem aby ich opuścić. ☹ Próbuję pomyśleć o minusach, ale ta historia raczej ich nie posiada. Zarówno fabuła, dialogi, postacie, ich prywatne historie i ogólnie odbiór całości, jest w moim odczuciu na bardzo wysokim poziomie. Miała być powieść świąteczna, jest, ale dodatkowo ile jest tutaj innych ciekawych elementów zawarte. Może właśnie jedynym takim minusikiem może być to, że na początku możemy się trochę pogubić, bo Autorka już na samym początku wprowadza sporą ilość bohaterów, na szczęście robi to po woli, przez co w połowie książki już bez problemu możemy się połapać. Nie sposób tutaj streścić fabuły, ponieważ mamy tutaj przedstawione losy wielu rodzin i bohaterów. Mamy tutaj i starszych i młodszych. Każdy z nich ma swoje problemy i zmartwienia, a święta już za pasem. Czy uda im się przeżyć te święta w magicznej i rodzinnej atmosferze?

„Wigilijna przystań” nie jest pierwszą książką Sylwii Trojanowskiej, jaką przyszło mi czytać. Pierwszą lekturą, która wpadła mi w dłonie było „A gdyby tak…”, którą oceniłam pozytywnie, było to dość dawno temu, niestety nie miałam okazji poznać innych dzieł autorki, dlatego bardzo się cieszę, że mogłam poznać ją w wydaniu świątecznym. Jak tytuł wskazuje jest to pozycja, która nastraja nas ku świętom Bożego Narodzenia, rozbudza to ciepło, na którego brak wielu z nas narzeka, kiedy w sklepach pojawiają się zbyt szybko wymuskane i estetyczne ozdoby. Niejednokrotnie słyszałam słowa „nie czuję świąt”, „brakuje mi tego nastoju”, tym razem będę mogła powiedzieć, że mam na tą bolączkę lekarstwo, a jest nim książka Sylwii Trojanowskiej „Wigilijna przystań”. Co wyczarowała dla nas autorka, poza zapachem pieczonego piernika? Autorka porywa nas w kierunku rodzimego morza bałtyckiego, a konkretnie do Niechorza, takiej nadmorskiej miejscowości niezbyt okazałych rozmiarów. Takie miasteczko, w którym wszyscy się znają i pracują bez wytchnienia w okresie wakacyjnym. Zimą przychodzi czas kiedy mogą zwolnić, turystów jest niewielu, można poświęcić więcej czasu rodzinie i sprawunkom, których nie udało się załatwić wcześniej. Głównych bohaterów mamy kilku, a narracja opowieści jest prowadzona w narracji trzecioosobowej, którą tak bardzo lubię. Postacie zostały wykreowane precyzyjnie, są wyraziste, nie papierowe i nijakie. Mają mocne wady i zalety, przez co łatwo się z nimi zjednać, polubić, a przede wszystkim im kibicować we własnych życiowych zmaganiach. Różnią się od siebie pod wieloma względami, czy to wiekiem, czy problemem, który ich dosięga. Ogrom emocji przelanych na papier udzielił mi się kilka razy, a oczy robiły dziwnie mokre, co uważam za plus. Wzruszenie przy powieściach tego typu jest wręcz wymagane. Bardzo spodobał mi się pomysł z podzieleniem powieści na części, a każdą z nich rozpoczynanie jedną ze świątecznych piosenek, które nuciłam pod nosem, kiedy zaczynałam czytać kolejny fragment. Czytając „Wigilijną przystań” będziecie mieli okazję poznać pewnego latarnika, który nie jest zbytnio towarzyski, a przynajmniej trzyma się zawsze z boku, ponieważ ma ku temu istotne powody. Młoda para ukrywa swój związek przed najbliższymi ponieważ mogłoby to nie być zbyt mile widziane, młoda kobieta tęskni za swoim mężem, który przebywa z dala od domu. Mamy więc motyw tęsknoty, skrywania gorącego uczucia, lękiem przed brakiem akceptacji, czy też problemy z alkoholem. Okres przedświąteczny powinien być dla wszystkich chwilą wyczekiwania, spędzoną spokojnie, rodzinnie, związaną z przygotowaniami do świąt Bożego Narodzenia. Niestety nie wszyscy będą mogli w spokoju cieszyć się tym czasem. Problemy, które wiążą i tłamszą bohaterów można wyjaśnić, czy też rozwiązać, przecież zbliża się Wigilia, a święta to najlepszy okres, aby uzyskać przebaczenie, pojednać się z kimś, czy wyjaśnić od dawna skrywane uczucia. Zwaśnieni ludzie, niepewni siebie, pragnący zrzucić z siebie to, co ich ogranicza, przeszkadza, co im leży na sercu zasiądą przy wspólnym stole gotowi do tego, aby się pojednać. Czy wszystkim uda się to zrobić? Czy autorka taki zaplanowała dla nich scenariusz? A może zwyczajnie nie wszyscy są gotowi, aby przebaczyć wyrządzone krzywdy? Ocenić kogoś pochopnie i odtrącić jest bardzo łatwo, to działa z automatu, natomiast wysłuchać, zrozumieć i dać wsparcie, wymaga od człowieka większego zaangażowania, a co za tym idzie, większych pokładów emocji i empatii. „Wigilijna przystań” daje nam nikłe światełko w ciemnościach zupełnie , jak latarnia morska w Niechorzu oświetlająca drogę zbłąkanym w ciemnościom okrętom. Sylwia Trojanowska chce dać nam przed tymi świętami lekcję, nie wszystko jest stracone, warto powalczyć o spokojny sen i sumienie. Warto wyjaśnić wszystkie niedopowiedzenia, wyciągnąć dłoń do kogoś, kto twierdzi, że tego nie potrzebuje. Z całą pewnością „Wigilijna przystań” jest powieścią, która nastoi Was na tegoroczne święta magicznie, Sylwia Trojanowska zadbała o to w najmniejszym aspekcie.