Niesamowicie pełna emocji książka. Nie da się jej łatwo przeczytać. Ale zdecydowanie warto bo świat nie jest oczywisty i w miłych miejscach też mieszkają potwory.

To miała być książka na weekend. Niestety nie dałam rady. „27 śmierci Toby’ego Obeda” Joanny Gierak – Onoszko jest tak nasycona okrucieństwem nie do przyjęcia, taką emocjonalną lekturą że musiałam ją przerywać po kilku stronach i ochłonąć. Co tam się działo, w tych szkołach z internatem… Ile było bólu – fizycznego, psychicznego, ile cierpienia… A te dzieci miały po kilka lat… Jak traktowali je ci oprawcy w czarnych sutannach i habitach… A przecież podobno idzie się do zakonu z powołania… Podobno ci oprawcy – nie potrafię powiedzieć po prostu ludzie – mieli być przystanią, mieli być ukojeniem. A stali się szatanami w ludzkiej skórze. Tyle tysięcy małych, bezbronnych dzieci wpadło w ich sidła, tyle dusz zostało skrzywdzonych na zawsze. Ja rozumiem, że czasami można stracić cierpliwość. Ale trzeba wyjść, ochłonąć i wrócić. Albo wyjść, ochłonąć i już nie wracać, znaleźć sobie inną pracą. Ale nie – przecież szatanowi w czarnych sukienkach sprawia przyjemność pastwienie się nad niewinnymi. Takie właśnie jest chrześcijaństwo, szczególnie katolicyzm. I przetrącone na zawsze dusze… Których nie ukoją żadne pieniądze, żadne przepraszam. Ale ta lektura uczy. Bo już nigdy nie użyję słowa Eskimos. Bo czytałam o zabieranych rdzennych ludziach w Australii, o nazistach którzy kradli noworodki I nie wiedziałam że w Kanadzie też odbywał się taki sam proceder. Absolutnie polecam „27 śmierci Toby’ego Obeda” choć to przejmująca i emocjonalna książka. I ja nie płaczę. Tylko im, tym tysiącom małych dzieci, które były zabierane od matek, od małych ojczyzn i rzucane do tych obozów – tylko one mają prawo do łez… „Jestem ocaleńcem. Przeżyłem, utrzymałem się przy życiu”. „Szkołę mogę wybaczyć, domy mogę wybaczyć. Z jednym nie mogę się pogodzić: że nikt mnie nigdy nie kochał”. „Powiedz mi, co w tej Biblii jest takiego, że zabrania Kościołowi powiedzieć: przepraszam…” „Kiedy premier Harper zdecydował, że nie przeprosi, serce Toby’ego Obeda zatrzymało się dwudziesty siódmy raz”. „Powie wtedy: system szkół z internatem odebrał mi mój język, moją kulturę i moją tożsamość”.